Column Michiel Elijzen: De Ultieme Zondag

Gedokker over kasseien, het duwen en trekken voor de Taaienberg, de passage van de Paddestraat en Michel Wuyts die de naam “ Tom Boonen” zoveel mogelijk probeert te noemen in één uitzending. Kortom: De Klassiekers staan weer voor de deur. En dat betekent heerlijke zondagen. Sta me toe een korte beschrijving te geven van mijn koersdag:

Ik sta meestal vroeg op om naar de wc te gaan en daarna weer terug naar bed te gaan. Het is tenslotte zondag voor iets. Tegen de tijd dat ik het licht echt niet meer buiten kan houden, ga ik uit bed. Ik lees mijn krantje, check Teletekst voor de starttijd van de uitzending van Sporza en besluit dan te gaan fietsen. Of niet. Als ik besluit te gaan fietsen, ontbijt ik iets uitgebreider want ja, ik moet die hongerklop zien te vermijden. U kent het wel.

Ik fiets op zondag altijd dezelfde ronde: Langs De Vecht naar Loosdrecht, Hilversum en via Groenekan naar huis. Ik hou van regelmaat. En van water. En van korte rondjes.

Bij thuiskomst eet ik weer want ja, ik moet zo snel mogelijk herstellen voor….euhm…ja, volgende zondag. Na m’n lunch ga ik douchen. Douchen betekent vaak opwarmen van de koude fietstocht dus ik blijf net zo lang staan tot ik de waterstralen niet meer kan onderscheiden van transpiratie. Ik kleed me aan, joggingbroek (chillen in een spijkerboek kan niet!) en T-shirt, pak een Belgische Trappist en drapeer mij zelve op de bank. Vanaf dat moment sta ik alleen nog op voor een nieuwe Trappist (blijven hydrateren) of een bezoek aan het toilet.

Ik kijk alles. De Voorbeschouwing, de voorbeschouwing van de voorbeschouwing en de interviewtjes vanaf de markt van Gent, Brugge of Kuurne. Ik volg vanaf dat de uitzending begint alles minutieus: Elke ontsnapping, elke klim, elke kasseienstrook. Ik hou keurig bij hoe vaak Tom Boonen wordt genoemd en begin een uur voor het einde met een voorzichtige voorspelling. Maar dan komt het. Drie kwartier voor het einde slaan achtereenvolgens mijn fietstocht, de hete douche en de Trappisten in. In die volgorde. Mijn ogen worden zwaar, ik zak iets dieper in de bank, ik mis af en toe een stuk commentaar en zie het allemaal niet helemaal scherp meer. En dan word ik wakker tijdens de huldiging.

In de avond kijk ik nog de samenvatting en neem ik me voor om volgende zondag wakker te blijven zodat ik maandag gewoon kan meepraten over de finale.

Top zondag.