Beklimming voor op je bucketlist: Colle San Carlo

Slechts één keer eerder reed het Giro-peloton over de Colle San Carlo. Dat was in 2006, toen Ivan Basso in het roze reed en Leonardo Piepoli de etappe won. Voor Piepoli was het een emotionele zege. Het was zijn eerste etappezege in de Giro, maar deze zege kreeg vooral lading omdat zijn vriend Diego Pellegrini die in 1993 op 21-jarige leeftijd verongelukte in de afzink van de Colle San Carlo. Een plaquette langs de kant van de weg herinnert aan het tragische lot van de veel te jong overleden wielerbelofte. Piepoli reed in de afdaling weg van Basso en kwam met gebalde vuisten over de finish.

De San Carlo is een vaak terugkerende gast in de Giro della Valle d’Aosta, een etappekoers voor renners onder de 23 jaar. Dit jaar is het de laatste klim in de 14e etappe en de cijfers spreken voor zich: 10,5 kilometer aan bijna 10% gemiddeld. Oké, het is geen Mortirolo, maar hij komt toch akelig dicht in de buurt. De steilste stroken lopen op tot 15%. De San Carlo is overigens een erg gelijkmatige klim en dat maakt hem meteen zo zwaar, want de renners krijgen geen enkel moment om uit te rusten. Gelukkig zijn er hier en daar wel haarspeldbochten, zodat je in een buitenbocht heel eventjes de druk van de pedalen kunt halen.

Overigens wordt de Colle San Carlo in Frankrijk ook wel de Col d’Arpy genoemd. Bovenop heb je bij helder weer een prachtig uitzicht op het Mont Blanc-massief en kun je wandelen naar de Testa d’Arpy of het Lago d’Arpy, een bergmeer. Het verklaar meteen de naam die de Fransen aan de col hebben gegeven. De weg zelf wordt erg weinig gebruikt, want het meeste verkeer rijdt door de vallei van de Verney en de Aosta. Die route is een stuk eenvoudiger en sneller. Vanwege het geringe belang van de col is er weinig te vinden, op wat vakantiehuisjes en een klein hotel na. Gelukkig denkt de Giro-organisatie daar anders over en sturen ze de renners zo af en toe over de Colle San Carlo, al zal lang niet elke renner daar blij mee zijn!