Column | In het hoofd van Tom

Vroeger keek ik in plaats van mijn huiswerk te maken naar slechte komedies op tv - ik sta daar nog steeds achter; zie waar het me heeft gebracht. Één daarvan was een Amerikaanse serie met de welluidende titel Herman's Head. Een sitcom die draaide om ene Herman Brooks. De kijkers kregen - letterlijk - een blik in zijn hoofd, waar de vier karakters woonden die, al ruziemakend, bepaalden hoe Herman tot zijn beslissingen in het leven kwam. Je merkt het: een topserie!

Ik moest aan die Herman denken toen ik Tom Dumoulin gisteren plotseling op kop van de groep der favorieten zag rijden op de Peyresourde. Wat had ik graag even in zíjn hoofd gekeken op dat moment. Of misschien al wat eerder zelfs, op de Port de Balès. Niet omdat ik daar nou komische Herman's Head-achtige taferelen aan dacht te treffen. Allesbehalve. Het zal gisteren geonweerd hebben in het hoofd van Tom Dumoulin.

Met dat onweer in z'n hoofd moest Dumoulin een besluit nemen. Nee, wacht. Dat hoefde niet, maar hij deed het wel. Dumoulin had ook zonder na te denken aan kunnen klampen en maar kijken waar het schip zou stranden. Maar zoiets is niks voor Dumoulin. Dumoulin denkt altijd na - te veel wel misschien. Eigenlijk zou het beeld De Denker van Rodin geherboetseerd moeten worden naar het evenbeeld van Dumoulin.

Het denkproces van Dumoulin, met een hartslag van 180 en pijn in de poten, leidde in dit geval tot een verschroeiende kopbeurt op de Peyresourde, alle kansen op een eigen Tourwinst of Tourpodium overboord gooiend. Hij zette ergens hoog in de Pyreneeën de knop om.

Maandenlang trainen, al die ellende ervoor; het moet even aan 'm voorbij hebben geflitst. Het besef: ik ben niet sterk genoeg om zelf de Tour te winnen. Geen prettige zaken voor je hersenen om te verwerken, zeker niet als je op een berg de ziel uit je lijf aan het fietsen bent.

Dumoulin zette dat dus om in die verschroeiende kopbeurt op de Peyresourde. Niet lijdzaam lossen. Niet in zelfmedelijden naar de top rijden. Niet halfbakken het eigen hachje proberen te redden. Nee, werken voor de ploeg, terwijl niemand hem dat had opgedragen. Dan heb je wat mij betreft in het hoofd, mentaal, de Tour al gewonnen - of je die keuze nou verstandig vond of niet.