Tour de France | Alles wat je moet weten over etappe 16: La Tour-du-Pin - Villard-de-Lans

De échte Alpen

Hoewel niet iedereen de rustdag goed verteert, zal menig renner blij zijn geweest met een dagje zonder zware inspanningen. Na de overnachting in Isère trekt het peloton naar de Alpen voor de slotweek van de Tour de France. De eerste serieuze col van de dag is de Col de Porte, die de top heeft liggen op honderd kilometer van de streep. De beklimming is zeven kilometer lang en stijgt aan een percentage van zeven procent.

Na de Col de Porte doemt al snel de Côte de Revel op, maar de echte ontknoping begint met La Montée de Saint-Nizier-du-Moucherotte. Deze col is 14,6 lang aan 6,5 procent. Wat vooral opvalt is dat de klim heel gelijkmatig is en weinig echte uitschieters naar boven of onder heeft. Een klassementsrenner wil niet alleen komen te zitten, want na de klim volgt een plateau van zo’n twintig kilometer waar je veel kunt hebben aan een ijzersterke ploegmaat. Het is echter nog niet gedaan met klimmen, want de laatste 2,4 kilometer moeten de renners nog richting Villard-de-Lens. Dit stuk loopt aan 6,6 procent omhoog en kan gebruikt worden om het klassement nog eens overhoop te gooien.

Etappeprofiel

Kanshebbers

Primoz Roglic, Tadej Pogacar, Guillaume Martin, Egan Bernal, Rigoberto Uran.

Historie

Villard-de-Lans en de Tour de France kennen een uitgebreide geschiedenis met elkaar. In 1985 ging de zege er naar Eric Vanderaerden, terwijl in het vervolg Pedro Delgado (2x), Laurent Fignon, Erik Breukink en Lance Armstrong er juichend over de streep kwamen. Hoewel, juichend? Tot drie keer toe werd de strijd naar Villard-de-Lans beslecht door middel van een individuele tijdrit. Net als in het Critérium du Dauphiné van 2003 het geval was. In die korte tijdrit van 5,1 kilometer was Iban Mayo met overmacht de snelste.

In de dominante jaren van Armstrong zaagden er meerdere renners aan de stoelpoten van de Texaan. Natuurlijk Jan Ullrich, maar ook Joseba Beloki en Mayo. In 2003 kwam Mayo nog iets te kort, maar vooral in 2004 reisde hij af als de uitdager van Armstrong. “Shit, shit, shit, zo’n groot tijdsverschil? Dat had ik niet verwacht”, liet Armstrong zich ontvallen na de klimtijdrit op de Mont Ventoux in de Dauphiné. Mayo zette een nog steeds bestaand klimrecord neer en leek in de vorm van zijn leven. In de derde rit van de Tour de France liep Mayo echter al schade op na een valpartij op kasseien en ook in de bergen haalde hij zijn niveau niet. Gedesillusioneerd gaf hij voor de vijftiende etappe naar Villard-de-Lans op. Precies, de etappe die Armstrong in een sprint met vier wist te winnen.