Vergeten renner | Aitor González Jiménez: Hoe een Vuelta-winnaar aan lager wal raakte

In Spaanse dienst bleek Aitor González (Jiménez laten we vanaf nu achterwege) een verdomd goed tijdrijder te zijn, maar ook een begenadigd klimmer. Hij pikte hier een daar een etappe mee en brak in 2001 door met eindwinst in de Ronde van Murcia. Dat zelfde jaar toonde hij zich in de Tour de France, door tweede te worden in de etappe naar Pontarlier. Erik Dekker won, maar die gekke González reed een verdomd sterke finale en maakte zijn vluchtmakkers het leven zuur met een spervuur aan demarrages.

Een jaar later, in 2002, voelde González zijn pedalen niet. Hij werd zesde in de Giro en won er bovendien twee etappes. Een bergrit en een tijdrit. We vragen ons wel af hoe zijn ploeggenoot Óscar Sevilla naar die Giro heeft gekeken. Verheugd, omdat die González in potentie een goede meesterknecht is, of toch met argusogen? Want het zal toch niet straks in de Vuelta? Sevilla werd er in 2001 tweede en wilde dat een jaar later logischerwijs beter doen.

Aitor González trok zich er in ieder geval niets van aan en dat zorgde voor een haar in de boter bij Kelme, waar men Sevilla liever zag winnen. De eigengereide González had daar geen boodschap aan en trok compleet zijn eigen gang. Hij viel aan wanneer het hem uitkwam, het liefst wanneer Sevilla in vieze papieren verkeerde natuurlijk. Uiteindelijk moest González in de slottijdrit alleen nog afrekenen met Roberto Heras. Een formaliteit. González won dan wel de ronde van zijn thuisland (met ongeveer het hele klantenbestand van Fuentes in de top-10), bij Kelme waren ze wel klaar met hem. Hij mocht ophoepelen. Overigens was González geen uitzondering. Ook hij was klant bij Eufemiano Fuentes. González kwam echter niet bij Fuentes om zijn bloed te laten verrijken met extra rode bloedcellen, maar voor... vitamines! Althans, dat beweerde hij zelf. Een verhaal dat zelfs in Spanje de wenkbrauwen deed fronsen.

Dat Gonzalez moest opkrassen bij Kelme zal hem ongetwijfeld een worst geweest zijn, want hij tekende een contract bij Fassa Bortolo. Prachtige ploeg met misschien wel de mooiste outfit van dat moment. En met onder meer Ivan Basso, Fabian Cancellara, Filippo Pozzato en Alessandro Petacchi in de gelederen was het ook geen misselijk clubje. Toch kun je zijn periode in Italiaanse dienst moeilijk een onverdeeld succes noemen. Hij pakt dan wel in zowel de Giro als de Tour een ritje mee, maar nergens laat hij zien dat hij de potentiële Tourwinnaar is die men in hem ziet. Bij Fassa Bortolo waren ze dan ook niet heel erg blij met de Bask. “Gonzalez moet zich nu tonen. De voorbije twee jaar bakte hij er niets van. Het is bijna zeker dat hij niet lang meer voor ons zal rijden”, foeterde manager Ferretti tijdens de Vuelta van 2004. Op zijn beurt vond González dan weer dat hij te weinig steun van zijn ploeg kreeg.

Wederom vertrok González dus met slaande deuren. Euskaltel durfde het nog wel aan. Baskische renner, Baskische ploeg. Kat in het bakje. Toch? Helaas, het Baskische huwelijk strandt al snel. Hij wint wel de Ronde van Zwitserland, maar González rijdt verder geen deuk in een pakje boter. Tot overmaat van ramp wordt hij dan ook nog twee keer betrapt op het gebruik van anabole steroïden. De Bask kwam ditmaal met het ultra-geloofwaardige verhaal dat hij vervuilde energietabletten had gegeten. De Spaanse bond gelooft hem wonderwel, maar het CAS is onverbiddelijk: González wordt voor twee jaar geschorst. Het betekent effectief het einde van zijn carrière. Met het eindigen van zijn wielerleven begint een zo mogelijk nog interessantere en opmerkelijker fase in het leven van de Spanjaard. Nu hij niet meer als een monnik hoeft te leven heeft hij de geneugten van het nachtleven ontdekt. In 2007 werd hij al spookrijdend en onder invloed van alcohol en cocaïne gesnapt in de straten van Alicante. Het leverde hem een jaar rijontzegging en een boete van 1.080 euro op. Peanuts voor de man die goed verdiende als wielrenner. Die zuurverdiende centjes weet hij echter niet zo goed te investeren. Hij wordt geflest en stuurt een paar potige kennissen af op iemand die hem drie ton verschuldigd is. Dat deden ze niet om een gezellig praatje te maken. Integendeel...

Ondertussen gaat Aitor vrolijk door met z’n schimmige zaakjes. In 2011 duikt hij weer op in het nieuws, deze keer als spil in een vastgoedfraudezaak en daarmee houdt het nog niet op voor de Bask, die blijkbaar op allerlei manieren wil aantonen dat hij aan lager wal is geraakt. In 2016 werd hij opgepakt wegens het beroven van een telefoonwinkel in Alicante. En ook deze keer lag het natuurlijk niet aan hemzelf. Volgens González was ‘iemand met wie hij op stap was’ de schuldige. Het was absoluut niet Aitor zelf die met een hamer de ruit van de winkel insloeg. Hij stond er toevallig bij en keek ernaar.

Het is (voorlopig) de laatste geruchtmakende passage uit het leven van de man van wie je bijna zou vergeten dat hij toch echt de Vuelta heeft gewonnen.