HomeAchtergrondVergeten renner: Daniele Pontoni

Vergeten renner: Daniele Pontoni

Dat Daniele Pontoni, geboren op 8 september 1966 in Variano, één van de beste veldrijders van zijn generatie zou worden, daar leek het in eerste instantie niet op. Als jongen was Daniele, zoals zoveel jongens van zijn leeftijd, vooral druk bezig met voetballen.

Op twaalfjarige leeftijd besloot hij samen met een groep vrienden om op de fiets te springen. Niet alleen om te fietsen, maar ook om koersen te rijden. Pontoni begon inmiddels ook te crossen en combineerde dat met het voetbal. Twee keer per week trainen, op zaterdag voetballen en op zondag koersen. Op zijn 16e borg Pontoni zijn kicksen definitief op, om zich volledig te storten op het fietsen. Hij won diverse wedstrijden op de weg en in het veld en werd uiteindelijk tweede op het Italiaans kampioenschap voor junioren.

Vervolgens begon de misschien meest opmerkelijke periode uit de loopbaan van Pontoni: hij stopte met fietsen. De Italiaan toog met z’n tante naar Argentinië, voldeed z’n dienstplicht en werd ober. Toch kroop het bloed niet waar het gaan kon en al gauw begon Pontoni weer te crossen. De successen volgden al snel. In 1989 werd hij Italiaans kampioen bij de amateurs. Vanaf dat moment volgde een ononderbroken reeks van Italiaanse kampioenschappen die pas eindigde in 2004. Een zeer knappe reeks, ook omdat hij met Luca Bramati halverwege de jaren ’90 een geduchte concurrent had. Bramati won onder meer de Superprestige en Wereldbeker en was dus allesbehalve een krabber. Pontoni’s doorbraak op het internationale podium kwam in de winter van 1991-1992. Hij won de Superprestigewedstrijd in Rome. Daarmee was Pontoni de eerste Italiaan die een Superprestige-cross wist te winnen. Als kerst op de taart werd hij dat seizoen wereldkampioen bij de amateurs.

Pontoni was op dat moment officieel nog amateur, maar startte wel tussen de profs. Dat kon toen nog. Hij won tweemaal het Superprestige-klassement en had in het seizoen 1992-1993 een groots plan, namelijk wereldkampioen worden bij zowel de amateurs als de profs. In theorie kon dat, want de amateurs reden hun wedstrijd op zaterdag, terwijl de profwedstrijd op zondag gepland stond. Pontoni had het idee om vanaf de zondag proflicentie te nemen, zodat hij twee wereldtitels in één weekend kon pakken. Het feestje ging niet door, want dit plan bleek toch niet uitvoerbaar te zijn. Er restte Pontoni niks anders dan mee te doen aan de titelstrijd voor amateurs. Hij werd derde.

De Italiaan had dus al twee keer de Superprestige op zijn naam geschreven en besloot dat het tijd werd om zijn vizier op de wereldbeker te richten. Hij won de wereldbekercrossen in Igorre en Corva en uiteindelijk ook het eindklassement. Pontoni was één van de beste veldrijders van dat moment, maar toch besloot hij z’n vizier te richten op het mountainbiken. Die tak van sport was immers Olympisch en voor elke sporter zijn de Olympische Spelen zo ongeveer het hoogste wat je bereiken kon. In de allereerste Olympische mountainbikewedstrijd ooit, in 1996 in Atlanta, werd Pontoni knap vijfde. De wedstrijd werd gewonnen door Bart Brentjens.

Ondanks dat Pontini zich meer en meer op het mountainbiken richtte, bleef hij crossen. En niet zonder succes. In 1996 werd hij na Adrie van der Poel tweede op het WK. Een jaar later domineerden de Belgen het WK. Al snel piepten Bramati en Pontoni er van tussen. De Belgen, Nederlanders en Zwitsers hadden geen antwoord op de flitsende start van het tweetal. Het duurde niet lang voordat Pontoni op het glibberige en heuvelachtige parkoers wegreed van z’n landgenoot. Pontoni moest het nog ruim drie kwartier in z’n eentje rooien, maar hij had een superdag. In de achtergrond kwam de Zwitser Thomas Frischknecht, op een fiets met mountainbikestuur, nog wel opzetten. Pontoni wist echter dat Bramati de rol als waakhond met verve speelde. Zo kon Pontoni enkele honderden meters voor de meet al beginnen met juichen. Die wereldtitel bij de profs, waar hij al enkele jaren op wachtte, was er eindelijk.

Eindelijk wereldkampioen!

Pontoni bleef uiteindelijk tot 2005 crossen. Hij sloot z’n carrière op een opmerkelijke manier af; namelijk met een reeks veldritten in Japan. De Italiaan had daar zelf een logische verklaring voor. Hij had nog nooit gecrosst in Azië en wilde op alle continenten wedstrijden gereden hebben. Hij had overigens een bijzondere bijnaam. Il Paparino, Italiaans voor Donald Duck. Hij dankte die bijnaam aan zijn hoge stemgeluid. Pontoni is nog niet verdwenen uit de sport. Hij leidt tegenwoordig een veldritteam genaamd DP66 Giant Selle SMP. Eén van de renners in het team is Davide Toneatti, een Italiaan van 19, die op het afgelopen EK voor beloften 11de werd. Volgens Pontoni heeft zijn jonge landgenoot veel in zijn mars, als veldrijder maar ook als sprinter.

Beeld: Cor Vos

Ontvang onze nieuwsbrief

Geen update meer missen? Meld je dan aan voor de nieuwsbrief!

Laatste artikelen

‘Tour is nu de ideale voorbereiding voor Wout van Aert op de Olympische Spelen’

Z'n voorjaar was in één klap weg. In de gevaarlijke afdaling richting de Kanarieberg...

Manager SD Worx: ‘Deden Vollering beste aanbod in het vrouwenwielrennen ooit’

Woensdag tijdens Dwars Door Vlaanderen bracht SD Worx-Protime naar buiten dat Demi Vollering vertrekt...

Mathieu van der Poel kan zich zondag in uniek monumentenrijtje rijden

Na een lange solo in de E3 Saxo Classic waarbij hij Wout van Aert...

🎥 Renner neemt losgeslagen paard bij de teugels tijdens koers in de Ardennen

Bizarre taferelen tijdens de Arden Challenge, een koers in de Belgische provincie Luxemburg. Een...

Meer zoals dit

‘Tour is nu de ideale voorbereiding voor Wout van Aert op de Olympische Spelen’

Z'n voorjaar was in één klap weg. In de gevaarlijke afdaling richting de Kanarieberg...

Manager SD Worx: ‘Deden Vollering beste aanbod in het vrouwenwielrennen ooit’

Woensdag tijdens Dwars Door Vlaanderen bracht SD Worx-Protime naar buiten dat Demi Vollering vertrekt...

Mathieu van der Poel kan zich zondag in uniek monumentenrijtje rijden

Na een lange solo in de E3 Saxo Classic waarbij hij Wout van Aert...