Column | De harde reset van Tom Dumoulin

Ik wil Tom Dumoulin absoluut niet vergelijken met iets onbenulligs als een modem, een tv-kastje of een laptop, maar for the sake of the argument moet het toch even.

Want als één van die drie zaken hapert, is de harde reset na veel gevloek, getier en frustratie de laatste 'oplossing' voorhanden - waarbij harde reset een eufemisme is voor 'stekker eruit en erin', of in het geval van de laptop 'uit en aan', en oplossing tussen aanhalingstekens staat, omdat je niet bepaald een Einstein hoeft te zijn om dit te bedenken.

Voor Tom Dumoulin lag het wel iets ingewikkelder, want hij had een contract en dus verplichtingen naar ploeg en sponsors, maar in wezen deed hij toch ongeveer hetzelfde als wanneer de moderne techniek mij in de steek laat. Hij modderde eerst wat aan en trok daarna resoluut de stekker eruit. Zijn stekker is een fiets, en het duurde met drie maanden wat langer dan de dertig seconden die ik hanteer voor de reset.

Ondanks die verschillen komt het in de kern op hetzelfde neer: je hebt al van alles geprobeerd, je wil als weldenkend mens - hetgeen Tom meer is dan wie ook - dat er een logische oplossing is, maar die is er niet, of ligt in ieder geval niet binnen je bereik op dat moment.

Nu wil ik, als in de openingszin van deze column al geschreven, mijn huishoudelijke probleempjes ook niet al te zeer vergelijken met Toms fietscarrière, want zo'n fietscarrière resetten is veel moeilijker - en daarmee knapper - dan vloekend een stekker uit het stopcontact halen en er weer indoen.

Allereerst omdat ik niet van stekkers hou en Tom wel van de fiets - bij hem voelde de reset misschien toch wel als z'n liefde verraden. En ten tweede omdat ik dus geen verplichtingen heb jegens mijn modem of tv-kastje, zoals Tom die wel had jegens werkgever Jumbo-Visma.

Het effect is wel hetzelfde: blije gezichten als de reset eenmaal heeft plaatsgevonden. Bij modem, tv-kastje of laptop helpt het in negen van de tien gevallen en ook bij Tom lijkt het z'n vruchten te hebben afgeworpen.

Ik zag tenminste een opgeluchte Tom Dumoulin de pers te woord staan. Hij zit weer met plezier op de fiets. Weet weer waar het voor hem om draait in het (fiets)leven. Doelen stellen (Tokio!), maar ook durven zeggen: daarna zien we wel. Geen dwangbuis meer. Het klonk verfrissend. De tuin in z'n hoofd even helemaal omgespit. En niet alleen die in z'n hoofd.

Want dat had hij tijdens z'n break gedaan, zei hij. Veel gewandeld, alweer een beetje gefietst, maar wat ik vooral onthield: de tuin omspitten. Het is voor iedereen eigenlijk wel eens een goed idee - behalve voor hoveniers misschien. Met de aarde in de tuin ook even de grijze massa in het hoofd eens opschudden. Tom deed en durfde het. Het maakt hem naast een verdienstelijk tuinman ook een mooi mens.