Column | Bauke Mollema, wielrenner met negen levens

Na z'n etappezege in de Tour stelde ik in een column al voor om de term 'mollemalen' in de Dikke van Dale op te nemen. Met de neus in de wind en tong uit de mond de schouders op zo'n manier bewegen dat je fiets er zo hard van gaat rijden dat je de ene na de andere wielerwedstrijd wint, zou wat mij betreft een prima definitie zijn.

Hij deed het in de wegrit op de Olympische Spelen ook, maar dan niet zoals in de Tour van voren. Vanaf de gevreesde Mikuni Pass was het aanklampen. Maar dat kan Mollema minstens zo goed als mollemalen - hij combineert de twee eigenlijk. Vandaar dat ik nu zelfs een spreekwoord wil aanpassen ter ere van Bauke.

Onze redacteur vindt het hoog tijd worden na gisteren, zeker gezien de woorden die het al wél hebben gehaald... Lees hieronder welke definitie hij eraan zou willen geven.

Bekijk ook

Column | Een warm pleidooi om de term 'mollemalen' op te nemen in de Dikke van Dale

Wat mij betreft wordt de kat na de schitterende koers in Japan onmiddellijk ingeruild voor Mollema, zodat de uitdrukking 'Een Mollema met negen levens' ontstaat. Want zo was het in de finale. Ernaar kijken was soms ook net topsport. Zat-ie er nog?

Nee, een paar meter los. Maar daar mollemaalde-ie na een tijdje dan toch weer het beeld in. Meter voor meter, nee, millimeter voor millimeter ploeterde hij zich weer naar het laatste wiel van het groepje der favorieten. Steeds weer.

Net als je dacht 'nu zal het dan toch écht wel een keertje klaar zijn, jammer Bauke, goed gekoerst!' schoof het puntje van die geprononceerde neus via m'n tv-scherm weer de kamer in, met het stoempende lijf erachteraan. Z'n zoveelste leven. En als-ie dan voor de zoveelste keer weer aanklampte was het soms een paar tellen later ook nog meteen meteen aanvallen geblazen.

Ik vind het onvoorstelbaar dat een mens zoveel veerkracht kan tonen. Zichzelf zo kan pijnigen. Misschien wel knapper dan wat Carapaz en Van Aert lieten zien. Want Mollema mollemaalt dus niet alleen met z'n benen. Er mollemaalt ook van alles door dat hoofd in zo'n finale. Ik heb geen idee wat het is, misschien de openingstune van het onvolprezen kinderprogramma 'Geef Nooit Op' van vroeger, met Peter Jan Rens:

Soms gaat het niet, soms kan het niet
Soms wil het niet, soms mag het niet,
Maar zeg nooit stop, want in je kop,
Daar past geen strop, dus Geef Nooit Op!
Geef Nooit Op, Geef Nooit Op, Geef Nooit Op, oh Geef Nooit Op!

Het is in ieder geval perfect van toepassing op Bauke Mollema en zijn negen levens. Meer nog dan mollemalen is dat het geheim van de Groninger.