Bonk. Bonk. Bonk. Bonk. Bonk. Bonk. Het was alsof er meer dan een uur lang een grote kerkklok in mijn borstkas zich een weg naar buiten probeerde te zoeken, dwars door m'n ribbenkast. Het was niet te doen. De olympische tijdrit kostte me bijna m'n leven, maar het was het waard. Achteraf helemaal.
Bonk. Bonk. Bonk. Bonk. Bonk. Bonk. Dat klopt niet helemaal eigenlijk. Tom. Tom. Tom. Tom. Tom. Tom. Tom. Zo bonkte – herstel – tomde mijn hart vanaf 8.56 uur Nederlandse tijd op deze wat mij betreft wielerhistorische 28e juli van het jaar 2021.
Eerst ging het nog wel met dat hart, maar vanaf het moment waarop bleek dat Tom Dumoulin echt voor de medailles meedeed ging het harder tekeer dan toen ik de laatste kilometer van de Alpe d'Huez opreed.
Oké, halverwege was duidelijk dat goud er niet inzat in deze prachtige tijdrit. Maar man, dat secondenspel om de overige medailles. Ik heb het in mijn toch al lange carrière als wielrenkijker nog niet meegemaakt. En dat het om Tom Dumoulin ging, die ik de fijnste mens op aarde vind, maakte het er allemaal niet veel ontspannender op.
Ik zat nog niet zelf met een stopwatch voor de buis. Maar ik heb wel tegen de tv aangeblazen toen Rohan Dennis en Stefan Küng binnenkwamen, om ze nog wat extra luchtweerstand te geven. Die laatste meters op dat circuit, het was tergend. De bordjes aftellen. Rekenen. Hoe lang doe je over 300 meter. Over 200 meter. Over 100 meter.
Het groen in een flits rood zien worden. En dat rood betekende zilver. Net als in Rio, maar dit Japanse zilver is zoveel mooier. De manier waarop en natuurlijk het verhaal van Tom. Dat ene beeld na afloop waarop hij vanonder gefilmd werd. Vochtige ogen. Bij Tom, maar ook bij mij.
Ik geloof niet dat Stef Clement in de studio daar last van had, maar dat mag de pret niet drukken. Dit was wat mij betreft één van de mooiste wielerdagen ooit. Achteraf dan. Onderweg was het een martelgang voor me. Een beetje zoals een tijdrit waarbij na afloop blijkt dat je het mooiste zilver uit de wielergeschiedenis hebt gewonnen.
P.S. Ik hoop dat er geen fouten in deze column zijn geslopen, want de hartslag is nog niet echt gezakt en het typt toch wat lastig als het van bonkerdebonk gaat en de adrenaline nog door het lijf giert.
Beeld: Cor Vos