Dat vertelt El Tractor in de nieuwe Bahamontes. “Ik verdien bij Deceuninck-Quick Step opnieuw meer dan voordien. Niet onterecht, vind ik. Uit dat loon spreekt waardering voor m'n werk. Plus: er was concrete interesse van een paar ploegen – dat helpt ook. Van al die aanbiedingen was er maar één ploeg die ik eventueel in overweging zou hebben genomen.”
Dat was dus Team Jumbo-Visma. “Knechten voor Van Aert, Roglic en co. zei me wel wat. Maar uiteindelijk ligt mijn hart bij de Wolfpack. Ik heb mijn hart gevolgd. Plus: geld maakt gelukkig, maar alleen tot een bepaald niveau. Ik dacht ergens gelezen te hebben dat die grens rond 50.000 euro per jaar lag. Alles wat daar nog extra bij komt, maakt je niet noodzakelijk nog gelukkiger. Zou ik gelukkiger zijn als hier een Porsche voor de deur stond? Neen.”
In Bahamontes vertelt Declercq ook hoe hij in 2017 bij Deceuninck-Quick Step is binnengekomen. “Ik had bij Topsport Vlaanderen al gezegd dat ik vond dat ik thuishoorde in de WorldTour. Ik zag mezelf in de rol als luxehelper. Van Yves Lampaert had ik gehoord dat Quick-Step nog een knecht zocht, en dat mijn naam op de shortlist stond. Ik kende Patrick Lefevere een beetje – ik had hem ooit geïnterviewd voor een schoolopdracht – en dus schreef ik hem een mail waarin ik hem, vol respect, uitlegde waarom ik precies bij Quick Step zou passen.”
Er werden meer jongens getest, maar Declercq werd uitgenodigd om verder te praten. “Patrick vroeg of we konden afspreken op de service course. Ik dacht dat hij me ging afschepen. We babbelden een half uurtje en plots vroeg hij: 'Hoeveel wil je verdienen?' Ik was zo overdonderd dat ik alleen maar kon antwoorden: 'Kies jij maar.' Hij noemde twee bedragen. 'Allemaal goed', stamelde ik. Natuurlijk koos hij voor het laagste. Dat was niet slim van mij, haha.”
Beeld: Cor Vos