Column | Zijn de rugproblemen een blessing in disguise voor Mathieu van der Poel?

Vooropgesteld: je hebt liever een rug die wél volledig meewerkt met alle doldwaze fietsplannen die in je hoofd zitten - en dat zijn er in het geval van Mathieu van der Poel nogal wat.

Die onwillige rug zorgt er nu voor dat hij aanstaande zondag tijdens de wegwedstrijd van het WK in Leuven hoogstwaarschijnlijk niet de Mathieu van der Poel is die Mathieu van der Poel kan zijn - die van de Strade, die van de Tirreno, die van de Tour.

Maar dát hij niet die Mathieu van der Poel is, kan ook zomaar eens in zijn voordeel werken. Tuurlijk, de benen moeten er wel zijn en hij moet er niet al te veel last van hebben. Maar als hij bijvoorbeeld 97 procent van de Mathieu van der Poel kan zijn die hij in zich heeft, dan zou die andere 3 procent er wel eens op een andere manier bij kunnen komen.

In de vorm van minder druk, minder het gewicht van de koers moeten dragen (dat is met een onwillige rug natuurlijk ook niet te doen..) en - het doet pijn dit op te schrijven - wat minder bruusk met de krachten smijten dan hij normaal gesproken doet.

Met Wout van Aert in de vorm van z'n leven én voor eigen publiek zal de druk en het gewicht om de koers in handen te nemen volledig bij hem en de Belgische ploeg liggen. Iedereen zal naar hem kijken. Als Van Aert ook maar een schijnbeweging naar z'n shifter maakt om bij te schakelen, zal er al een half peloton in zijn wiel proberen te zitten.

Iets wat een Mathieu van der Poel zonder rugproblemen ook iedere koers aan den lijve ondervindt. Tuurlijk, nog steeds zal MVDP door de andere renners nu nog steeds niet behandeld worden als pak 'm beet Polycrhonis Tzortzakis - oké, niet helemaal random gekozen, want ik vind dat de enige Griek die zondag aan de start staat een prachtige naam heeft...

Maar toch zal Mathieu van der Poel zich zondag nét even met minder ogen op zich gericht door het peloton kunnen bewegen. Als hij aanvalt, zullen anderen nog steeds denken: ALARM ALARM! VAN DER POEL! ALARM ALARM! Maar ergens in de prefontale cortex van de hersenen zal toch ook ergens een stemmetje fluisteren: pssst psssst, die heeft last van z'n rug (gehad); richt je nu maar op die jongen in het lichtblauw in plaats van die oranje.

En dan is er nog het punt dat pijn deed om op te schrijven. Dat van een Mathieu van der Poel die misschien wat meer berekenend zal rijden nu hij weet dat z'n krachtenvoorraad niet oneindig is.

Ik hou enorm van een Mathieu van der Poel die precies aanvalt op het moment dat je denkt: ik kan nu wel even een biertje uit de koelkast pakken, want er valt toch niemand aan. Maar met de voorgeschiedenis bij dit WK zou een andere manier van rijden plus het eerdergenoemde punt van het gewicht van de koers en alle ogen op Van Aert precies de weg naar een verrassende wereldtitel kunnen zijn.

Al mag je de woorden verrassend en Mathieu van der Poel sinds alle kunststukjes die hij al heeft volbracht eigenlijk allang niet meer in één zin gebruiken. Een wereldtitel met een halve hernia kan daar nog wel bij, bedoel ik maar.