Gisteren berichtten we al over Dylan van Baarle, Niki Terpstra en Ramon Sinkeldam die net buiten de tijdslimiet op een half uur achterstand van winnaar Sonny Colbrelli de koers met z'n drieën toch nog uitreden.
Van Baarle, Terpstra en Sinkeldam wilden niet opgeven in Roubaix: reden met z’n drieën buiten tijd de koers uit
Maar zij waren niet de allerlaatsten die de wielerbaan van Roubaix opreden. Die eer was weggelegd voor de 22-jarige neoprof Tom Paquot uit België. De Waal van Bingoal-Pauwels Sauzen-Bruxelles-Wallonie Bruxelles beleefde een ware dag in de hel en zat soms huilend op de fiets. Hij vertelt zijn verhaal aan Sporza.
“Het ging razend snel in het 1e uur, we reden gemiddeld 50 km/u. Toen er gevallen werd net voor de 1e kasseistrook, raakte ik helemaal in de achtergrond. k heb nog 2 à 3 kasseistroken in een groepje gereden met Tom Devriendt en Aimé De Gendt. Maar na een tijdje reed ik moederziel alleen.”
Daardoor kwamen er andere zorgen bij voor Paquot. “Ik moest enorm voorzichtig rijden op de kasseien. Want als ik een mechanisch probleem zou hebben, was mijn koers voorbij. Er waren namelijk geen ploegauto's meer in de buurt om mijn wiel te wisselen. Alleen de bezemwagen was nog bij me de laatste 100 kilometer.”
Die bezemwagen vroeg zich af of Paquot niet in wilde stappen. “Ik antwoordde dat ik het nog niet wist, want het was nog ver. Maar in mijn hoofd had ik de knoop al doorgehakt. Als ik een ploegauto zou zien van om het even welk team, zou ik erin kruipen om zo snel mogelijk in Roubaix te geraken.”
Hij kwam een auto van Movistar tegen, maar die reed niet naar Roubaix. Vervolgens zei de man in de bezemwagen dat er een bus zou komen die wel rechtstreeks naar Roubaix reed, maar die kwam niet opdagen. Daarop zette Paquot in de laatste 50 kilometer de knop om.
“Ik vertelde de man van de bezemwagen dat het me allemaal niks meer kon schelen. Ik wou koste wat kost doorfietsen tot de velodroom in Roubaix.” Vervolgens werd het een emotionele tocht voor de jonge Belg.
“Het was ongelooflijk, precies een voetbalstadion. Alle mensen applaudisseerden voor mij en riepen me bemoedigende woorden toe. Sommigen gaven me een duwtje. Toen ik op grondgebied Roubaix kwam, namen de emoties de bovenhand. Ik dacht aan alle mensen die me gesteund hadden langs de weg, maar ook aan de mensen die me liefhebben en thuis keken op tv. Ik wist dat ze trots zouden zijn en zat te huilen op mijn fiets.”
En toen was daar de finish na een eenzame lijdensweg van zeven uur op de fiets. “Er waren nog achtergebleven toeschouwers in de Vélodrome die de podiumceremonie bijgewoond hadden en mij een applaus gaven. Kippenvel. Toen ik aankwam, heb ik vijf minuten lang mijn emoties de vrije loop laten gaan in de armen van mijn soigneur. Later heb ik een goed pak Belgische frieten genomen. Ik zal me deze koers nog lang herinneren en over vijftig jaar nog tot in detail na kunnen vertellen!”, besluit de Belg.
Looks like the final man, Tom Paquot (@bingoalpauwels) has made it to the velodrome. Chapeau. 🎩 pic.twitter.com/iwidKgzVhW
— Robyn is at Roubaix (@robynjournalist) October 3, 2021
Beeld: Twitter @Robynjournalist