Waarom de vrouwencross leuker is om te volgen dan de mannencross

Gisteren zat ik vanaf 19.30 uur aan de buis gekluisterd. Niet met het bord op schoot voor de samenvattingen van het eredivisievoetbal, maar likkebaardend te genieten van de vrouwencross in Waterloo, die Eurosport uitzond - zelfs het erbarmelijke commentaar van Bobby Traxel* en Sanne van Paassen nam ik voor lief.

*Ik heb z'n naam hier expres verkeerd geschreven omdat hij er tijdens de uitzending ook in slaagde bijna alle namen (en spreekwoorden trouwens) te verhaspelen, met als hoogtepunt Ceylin del Carmen del Alvorado).

Het is dat het zondag was en de bank prima lag, maar anders was ik op het puntje van m'n stoel gaan zitten voor het werkelijk waar schitterende schouwspel dat Marianne Vos en Lucinda Brand (en gisteren in iets mindere mate Denise Betsema) ons voorschotelden in de Amerikaanse wereldbeker.

Zij-aan-zij, stuivertje wisselen. Elk gaatje benutten om te kunnen passeren op het draai-en-keer-parkoers op en rond het terrein van fietsenfabrikant Trek - de sponsor van Brand. Cross op het hoogste niveau! We waren verwend met schitterende koersen op de weg de afgelopen tijd, maar deze strijd deed daar absoluut niet voor onder.

La Vos verscheen in het veld en won meteen! Na afloop vertelde ze hoe zwaar het titanengevecht met Lucinda Brand was.

Bekijk ook

Marianne Vos na heerlijk crossgevecht met Brand in Amerika: 'Het ging zó snel!' 

Altijd strijd

Gisteren waren het Marianne Vos en Lucinda Brand, maar in de vrouwencross is er sowieso altijd wel strijd. Afhankelijk van parkoers en vorm is het zelden appeltje-eitje voor de winnares - het afgelopen seizoen was dat vaak Lucinda Brand. Maar dus nooit op het gemak of op halve kracht.

Chauvinisme

Tuurlijk, dat ik de vrouwencross zo interessant vindt om te volgen is dat het een Nederlandser feestje is dan de gemiddelde kringverjaardag met een grote plank met blokjes kaas en worst in het midden daarvan. Niet zelden bestaat de top 10 uit acht of negen rijdsters met een Nederlands vlaggetje achter hun naam.

Eigenlijk is de jonge Hongaarse Kata Blanka Vas de enige die (in de toekomst) de Nederlandse vrouwen (en de jonge vrouwen die eraan komen, zoals Fem van Ampel, Shirin van Anrooij, Puck Pieters, Aniek van Alphen, etc.) tegenstand zal bieden. Als er net zoals bij de mannen acht Belgische vrouwen de wereldtop vormden, had ik het waarschijnlijk een stuk minder interessant gevonden...

Maar dat is niet het geval, dus Hup Holland Hup! In de vrouwencross is de Nederlandse hegemonie groter dan in het schaatsen. Om met Louis van Gaal te spreken: We zij de beste bij de vrouwen! Niet alleen van de hele wereld, maar zelfs van heel Vlaanderen!

Geen Mathieu, Wout en Tom, maar zelfs dan...

Het woord mannen is gevallen. Als Mathieu van der Poel, Wout van Aert en Tom Pidcock niet aan de start staan, merk ik dat ik Netflix toch interessanter vind dan een optocht Belgen - dit was dus gisteren in Waterloo het geval. Maar zelfs als één van de drie er is, verkies ik de vrouwencross.

Pas als Mathieu duelleert met Wout, en dan het liefst ook nog met Pidcock erbij (Namen vorig seizoen!), dan wordt het een lastigere keuze. Gelukkig hoef ik die niet te maken en kan ik het gewoon allebei kijken. Twee hoofdgerechten. De mannencross zonder de aanwezigheid van die drie toch een beetje een smakeloze pudding is na het voortreffelijke hoofdgerecht dat de Nederlandse vrouwen ons verzorgen.

Tot Mathieu en Wout wat tot rust zijn gekomen van een zwaar wegseizoen gaat er prima in. De twee hoofdgerechten komen in de winter wel weer - dan hoeven wij wielrenners immers ook niet op de kilo's te letten...