Hoewel door wielrenners een col vaak wordt gezien als het hoogste punt is dat voor de definitie die eraan wordt gegeven in ‘het dagelijks leven’ (lees: de arme mensen die geen wielerbloed door de aderen hebben stromen) eigenlijk precies het tegenovergestelde. Een col is namelijk ‘het laagst gelegen deel van een bergrug, daar waar het ’t gemakkelijkst is de bergrug over te steken’.

Naar een col toefietsen..

Wie weleens een col is opgefietst zal die ‘gemakkelijkst’ niet helemaal kunnen waarderen in de vorige zin, maar eigenlijk is de term ‘een col opfietsen’ dus ook verkeerd. Je fietst naar een col toe. Je moet al die helse hoogtemeters bedwingen om het punt te bereiken waar je het gemakkelijkst over die bergrug heen kunt – zo, ook weer opgelost.

Een andere voorwaarde om iets een col te kunnen noemen is dus dat er twee wegen naartoe lopen. Het punt waar die wegen samenkomen is de col. Of zoals het zonder de term col veel logischer klinkt: de pasweg loopt naar de pas. Het hoogste punt van de weg, gelegen tussen twee bergtoppen.

De beklimming naar Alpe d’Huez is dus geen col, want als je in dat skidorp aankomt is dat allesbehalve een bergrug; het is de bergtop zelf. Je moet ook dezelfde weg weer terug (jaja, de Sarenne en in de afdaling kun je ook nog een ander (mooi) weggetje inslaan, maar die brengen je niet in een ander dal.

En ook bijvoorbeeld de benaming Col du Télégraphe is een beetje twijfelachtig. Hetzelfde geldt uiteraard voor de benaming van de op 4800 centimeter boven zeeniveau op een vuilnisbelt gelegen Col du Vam in Drenthe, waar dit weekend het EK is…

O ja… nog een fun fact (nou ja, fun!)

Vraag je je weleens af waarom als die cols (pardon, wegen naar de col, hebben we net geleerd) toch zo in de volle zon lijken te liggen en jij je er dus helemaal kapotzweet als je er tegenop fietst? Dat komt omdat die wegen – vooral vroeger – als het enigszins mogelijk was, werden aangelegd op plekken waar zoveel mogelijk de zon scheen. Op die manier werden ze sneller weer sneeuwvrij.