Column | Het is onbegrijpelijk dat veldrijden niet populairder is (dan bijvoorbeeld schaatsen)

Zondagmiddag lag ik met een monumentale kater op de bank naar een monumentale cross te kijken. Dat is de cross van Namen namelijk. Het doet voor de Vlamingen misschien een beetje pijn dat juist een van de fraaiste parkoersen van hún sport net in Wallonië ligt.

Aan de andere kant, lijkt het ze ook niet te deren: het grootste deel van de toeschouwers leek Vlaams te zijn. De gele vlaggen met zwarte leeuw wapperden als vanouds, een verdwaalde Costa Ricaan werd met Vlaamse tongval toegezongen.

De dag van z'n leven, dat had de 38-jarige liefhebber ook wel verdiend, want zijn levensverhaal is ongelofelijk!

Bekijk ook

Video | Costa Ricaanse crosser met heftig levensverhaal wordt luidkeels toegezongen in Namen en beleeft de dag van z'n leven

Dat verhaal van die Costa Ricaanse crosser - en een horde Vlaminen die van de naam van een land een liedje maken. Het is mooi. Net als de gele eend van X2O Badkamers (ik heb er sinds kort eentje in huis!). Een ploeg die gesponsord wordt door een sausmerk. Het maakt de sport een beetje cult.

Ik hou van cult. Maar cross is veel meer dan cult en daar wil ik het in deze column nu eens over hebben. Sorry Costa Ricaan. Sorry eend. Sorry saus.

De cross en z'n beoefenaars, maar vooral ook beoefenaarsters (als dat de vrouwelijke vorm van beoefenaars is) verdienen eens zo'n column. Dat besef kwam toen ik Lucinda Brand en co amechtig overeind zag proberen te blijven op een zogenaamde schuine kant.

Ja, dat doen ze gewoon in het veldrijden. Een stukkie blubber in een hoek van veel te veel graden met een paar sporen erin en dan maar overeind zien te blijven. Ieder rondje weer schitterend om naar te kijken. Evenwichtskunst gekoppeld aan vermogen. Techniek aan kracht. Dat is de cross.

In Vlaanderen begrijpen ze hoe mooi dat is. De cross is daar wintersport nummer één. In Nederland en de rest van de wereld vinden we dat een beetje gek. Maar zondag besefte ik hoe het echt zat: het is precies andersom. Het is onbegrijpelijk dat veldrijden in Nederland (en de rest van de wereld) niet veel populairder is.

Het is altijd een beetje flauw om te doen, maar ik ga het toch doen. De Schaatsvergelijking. Want daar lopen 'wij' warm voor in de winter. Een lege hal in Salt Lake City waar driftig in het rond wordt geschaatst. De NOS ruimt er gerust drie avonden zendtijd voor in op NPO3. En ik kijk er ook wel naar.

Maar ik durf ook wel objectief vast te stellen dat hetgeen we afgelopen zondag in Namen zagen veel meer amusementswaarde heeft. Modder, strijd en een dynamisch rondje met allerlei hindernissen versus klinisch rondjes rijden tegen een stopwatch. Bovendien: wie puur uit chauvinistische overwegingen naar sport kijkt, zit ook wel goed. Zelden was er een land oppermachtiger in een sport dan de Nederlandse vrouwen in de cross.

Hoe dan ook: laat de modder toe in je leven!