Moeder Mathieu van der Poel vertelt het emotionele verhaal van de dag waarop haar zoon het geel pakte: 'Adrie riep nog: ze zijn de politie aan het bellen' 

In de media horen we vaak alleen vader Adrie van der Poel over zijn zoon Mathieu, maar het AD gooide het eens over een andere boeg en interviewde moeder Corinne Poulidor, uiteraard ook de dochter van Raymond Poulidor.

Ze vertelt in dat interview vooral over die emotionele 27ste juni van het afgelopen jaar waarop haar zoon zijn opa (en haar vader) zo prachtig eerde door met twee krachtsinspanningen op de Mur-de-Bretagne het geel te veroveren én de etappe te winnen in zijn eerste Tour de France.

Dat hij al op die eerste keer Mur-de-Bretagne ging verbaasde haar. "Ik zei nog tegen Roxanne (vriendin Van der Poel, red.): ‘Waarom doet hij dat? Het is veel te vroeg.’ Hij werd teruggepakt en de laatste kilometers daarna duurden zo lang. Nog twee. Nog één. In de verte hoorde ik ‘Mathieu attaque, Mathieu attaque’. Ik had al gezegd dat het mijn zoon was, maar niemand wilde mij valse hoop geven en niemand antwoordde meer. Tot die vrouw zei: ‘Uw zoon heeft gewonnen.’ Toen wist ik: we moeten terug naar het podium. En Adrie vertelde ook al dat hij de gele trui had", vertelt ze.

Om het van dichtbij te kunnen volgen, maakte Corinne een uitzondering. "We konden nergens komen. Eigenlijk heb ik er een hekel aan om mijn naam te gebruiken om iets te krijgen. Zo zijn wij niet opgevoed. Maar ik heb het nu toch één keer gedaan. We konden tot de parking van de finish komen. Maar verder ook niet. Niet bij de finish. Nergens."

Vanaf de parking liepen ze naar een plek op zes kilometer van de finish. Daar zei iemand dus 'Uw zoon heeft gewonnen'. En ook nog het geel. Vanaf dat moment is het een emotionele rollercoaster. Ze wil koste wat het kost bij de finish komen voor de huldiging. Ook dat bleek vanwege corona een lastige opgave.

"Ik probeerde nog: ‘Mag ik door, mijn zoon heeft gewonnen?’ Nou dat ging niet. Dus ben ik over een hek geklommen en dwars door een weiland gelopen. Politie boos, Roxanne achter mij aan. Adrie ook en die riep nog ’Corinne ze zijn de politie aan het bellen.’ Ik zei: ‘Adrie, het maakt mij niets meer uit als ze me daar komen halen.’ Ik moest het podium zien."

Op dat podium gebeurt iets moois. Het verhaal achter de gelukzalige maar ook emotionele lach op de foto die je hieronder ziet. "We stonden niet dichtbij, maar in het weiland waar de helikopters van de televisie landen. Hij was echt aan het kijken. ‘Waar zijn ze? Waar zijn ze?’ In één keer ziet hij ons en doet zijn mondkapje naar beneden. Dat is het moment van de foto. Zo’n glimlach hebben we niet vaak gezien bij Mathieu. Ons avontuur van de Tour de France."

Dat mooie moment met de lach vond plaats nadat Mathieu van der Poel al een emotioneel flashinterview had gegeven over de winst en wat het voor hem betekende - het eerbetoon aan z'n overleden opa dus.

"Op dat moment kwam alles eruit bij Mathieu. Eerlijk gezegd denk ik dat hij de dood van mijn vader nog niet echt goed had kunnen verwerken. Op dat moment kwam het allemaal samen. Eigenlijk is het zo jammer dat we niet meteen bij de aankomst waren. Ik begrijp het, vanwege corona, maar ik had hem graag vastgepakt op dat moment."

Dat vastpakken gebeurde later wel, bij het hotel. Ook tegen alle protocollen in, maar het moest. "Mathieu deed het zelf. We waren ook allemaal getest hoor. En ik kan mijn zoon toch moeilijk wegduwen." De gele dagen erna zitten vol emotie. "Ik heb zo veel gejankt, maar ik wist niet waarom ik aan het huilen was. Het was zo dubbel. Vreugde en verdriet hoorden bij elkaar. Omdat mijn vader dit niet heeft kunnen meemaken. Hij heeft wel eens gezegd: Mathieu rijdt de Tour de France een paar jaar te laat.

Typisch Mathieu: als 5-jarige op de lange latten

In het interview maakt Corinne Poulidor ook een zijstapje dat zoon Mathieu ten voeten uit karakteriseert. "We gingen elk jaar met een groep vrienden skiën. Drie koppels, zes kinderen. De kinderen moesten in een klasje, maar Mathieu was met vijf jaar de jongste en mocht niet mee. Dat vond hij helemaal niet leuk, huilen. Hij moest en zou met de groep mee, maar de skileraar zei 'Hij is te klein'."

Om kleine Mathieu het een plekje te laten geven, bedacht de skileraar iets. "Hij zei op dag twee tegen hem ‘Als je zus en zo kan, dan mag je mee met de groep’. Ondertussen keek die skileraar naar mij, zo van ‘Dat lukt hem nooit, maar dan begrijpt hij tenminste waarom’. Maar Mathieu deed wat hij moest doen en die leraar zei tegen mij. ‘Dit heb ik nog nooit gezien. Maar morgen kan hij mee met die andere vijf.’ Dat is Mathieu. Hij is altijd zo gek geweest."