Column | Ik zal nooit iets begrijpen van mensen die kniestukken dragen op de fiets

Op een zaterdagmiddag naar de IKEA gaan, patat friet noemen, uggs dragen (ja, ik heb het tegen jou, Thomas Dekker), lachen om Jandino Asporaat, elke zaterdagochtend met een bladblazer de herfstblaadjes van de ene plek naar de andere blazen, met je vrachtwagen een andere vrachtwagen inhalen die 0,3325632 kilometer per uur minder hard gaat dan de jouwe.

Ik kan er allemaal, tot op zekere hoogte, begrip voor opbrengen. We zijn nu eenmaal niet allemaal hetzelfde. De één blaast graag blaadjes weg of koopt een Billy, de ander fietst zichzelf op hetzelfde moment uit de naad in een strak pakkie.

Ik ben een begripvol, tolerant mens.

Maar dat houdt ergens op. En dat is zo'n beetje bij de schenen - of de kuiten, als je er van de andere kant tegenaan kijkt. Er is namelijk een groep mensen die bij een bepaalde temperatuur op de fiets besluit dat alles wat been is bedekt moet zijn, behalve een klein stukje huid tussen de sokken en het vermaledijde stuk textiel dat het onderwerp van deze column is.

(Je merkt het, ik krijg het woord voor dat vermaledijde stuk textiel amper uit m'n toetsenbord, zo'n stom, clownesk aandoend stuk stof vind ik het. Maar vooruit, ik zal het voor de duidelijkheid toch proberen...)

Kniestu... Nee, het lukt me niet! Haal even diep adem, André. Je kunt het! Pfffffffuuuuuhhhhuuu, daar gaan we nog een keer. Kniestukken. Bah! Ik ben even m'n handen aan het wassen na al deze viezigheid die aan m'n toetsenbord is ontsproten

*pauzemuziekje (hoofd-schouders-kniestukken-teen)*

Ben ik weer! Hoe kom ik er zo bij om over het K-woord te schrijven, vroeg je je misschien af terwijl ik even m'n handen aan het wassen was. Nou, onlangs schreef collega Tom een mooi stukje over zijn deelname aan een veldrit en hoe hij zich daar een vierderangs, bejaarde Van der Poel in slowmotion voelde.

Onze redacteur heeft een zware maandag en dat komt omdat hij gisteren meedeed aan een veldrit. Puur om te ervaren hoe zwaar dat is. Na een paar honderd meter lag hij al languit in de blubber: 'Ik rij hier rond als een vierderangs, bejaarde Van der Poel in superslowmotion'.

Bekijk ook

Column | Ik deed mee aan een veldrit en voelde me een vierderangs, bejaarde Van der Poel in superslowmotion

In dat stuk stond een foto waar ik nog steeds niet van bijgekomen ben. Ik ontbrandde ter redactie in een scheldkarbonade waar meer biggetjes dan me lief zijn het slachtoffer van werden. Ook gij, Tom! De man naast wie ik nietsvermoedend al een halve dag had gewerkt, droeg het weekend ervoor nog het K-woord, zo was te zien op het kiekje.

Ik kon er niet bij dat een man die zo op z'n bureaustoel toch over z'n volledige verstandelijke vermogens beschikte, zich in het weekend had verkleed als een clown op wielen. Op de vraag of hij veel was opgeschoten met de paar centimeter blote benen had hij niet echt een antwoord.

Hij kon niet anders dan toegeven dat het er inderdaad een beetje raar uitzag en kniestukken overbodig zijn. "Voortaan zal ik óf alleen een korte broek dragen óf een korte broek met beenstukken eronder, O Grote Wielermodegod André", sprak hij terwijl hij schuldbewust uit zichzelf in de hoek ging staan en daar de rest van de dag bij wijze van straf bleef staan.

De strafregels volgden een dag later: 'Ik mag geen kniestukken meer dragen' x 1000. Laat het niet alleen een wijze les zijn voor Tom, maar voor iedereen!

P.S. Het kan zijn dat de laatste twee alinea's iets bezijden de waarheid zijn, maar alles voor de goede zaak: een kniestukkenloze samenleving!