Tegenover het Algemeen Dagblad vertelt Brand wat het zijn van wereldkampioene voor verandering heeft meegebracht in haar loopbaan. “In Nederland zijn we nog nuchter, maar België is echt bizar, hoor. Daar voel je de ogen echt prikken af en toe. Heel maf. Dat mensen je op een voetstuk plaatsen, is wel een beetje raar.”
Brand geeft een voorbeeld. “De autosponsor wilde heel graag mijn hoofd op de auto. Nou, ik dus niet.” Uiteindelijk is er gekozen voor een tussenweg en staan er cartoons op de auto afgebeeld. Een idee van haar vriend Lieven. “Op deze manier vind ik het nog leuk. En het spreekt mensen aan. In België merkt Lieven soms zelfs iets van teleurstelling als hij met de auto rijdt en mensen zien dat ik er niet in zit.”
Het ‘geheime’ leven van wereldkampioene Lucinda Brand: mantelzorger voor vader én moeder
Hoewel ze in 2021 wereldkampioene werd en in de regenboogtrui de ene zege na de andere binnenhengelde, spreekt Brand van niets minder dan 'een kutjaar.' Door persoonlijk leed. In oktober 2020 werd vader Fred getroffen door een herseninfarct, terwijl moeder Aafje lang geleden hetzelfde al was overkomen. Er kwam nog meer op het bordje van Brand. In het voorjaar van 2021 overleed haar schoonmoeder en werd bij haar moeder darmkanker geconstateerd.
Haar moeder heeft vijf chemokuren achter de rug en er staat ook nog een operatie te wachten. “Maar dit is anders dan het herstel van mijn vader. Daar hadden we invloed op door de manier hoe we daar onze schouders onder zetten. Nu moeten we meer afwachten.”
De cross geldt dan ook als welkome afleiding. “Als je zo druk bent, dan is fietsen gewoon lekker. Afgelopen jaar zijn we verhuisd en na het klussen ging ik soms 's avonds fietsen. Toen merkte ik pas waarom mensen het na hun werk nog kunnen opbrengen om te sporten. Het is gewoon lekker.”
“Ontspanning en alles loslaten, dat is het nu nog steeds”, vervolgt Brand haar verhaal. “Dat merk ik ook nu in de situatie met Amy Pieters. Als ik dan eenmaal aan de startlijn sta, heb ik even een andere focus. Pas als ik over de finish rol, denk ik er weer aan. Dat geldt ook voor mijn ouders. Die zitten thuis vol genot op de bank. Ze hebben tijdens de wedstrijden nog een hogere hartslag dan ik.”
Beeld: Cor Vos