Column | The fall of shame, iedere wielrenner heeft het meegemaakt: als een weerloze dominosteen met fiets en al vanuit stilstand tegen de vlakte  

In de wereld van de vleselijke lusten is de 'walk of shame' iets om rekening mee te houden. Na een vurige en vermoedelijk door een flinke dosis alcohol ingegeven one night stand dient één van beide 'geliefden voor één nacht' de ochtend nadien het pand van de ander te verlaten. Stinkende kleren, haar door de war en het gevoel dat iedereen naar je kijkt met een blik van: die heeft lekker liggen rampetampen vannacht! De walk of shame.

Mathieu van der Poel?

Wij wielrenners kennen ook zo'n moment van schaamte en ik wil het hierbij dopen tot de fall of shame. Iedereen die in het bezit is van een racefiets met klikpedalen heeft het meegemaakt - en wie zegt van niet die liegt, of heeft er geen actieve herinnering meer aan. Oké, misschien heeft fietswonder Mathieu van der Poel het nooit meegemaakt, maar zelfs hij zal als jong jochie toch even aan die klikpedalen hebben moeten wennen? Toch...?

Ik hoef het eigenlijk al niet eens meer te beschrijven, maar omdat ik je het graag laat herbeleven toch even: je klikt tijdens één van je eerste ritjes op de racefiets in die gekke klikpedalen waardoor je fiets en jij een geoliede machine vormen. Een symbiose tussen mens en machine. Als het goed is dan...

Weerloze dominosteen

Want er ligt een gevaar op de loer. Je bent er van tevoren voor gewaarschuwd door je vrienden die al wat langer een racefiets hebben: let op uitklikken als je plotseling stil komt te staan. Je let er dus extra op. De hele tijd is er een stemmetje in je achterhoofd: uitklikken, uitklikken, uitklikken. Daardoor verloopt het in eerste instantie vlekkeloos.

Maar dan, net als je denkt dat je alles onder controle hebt, ben je even niet scherp. Stoplicht, kruispunt, iets anders. Je moet in ieder geval remmen. Je staat stil. En dan: boem. Als een weerloze dominosteen tuimel je op de meest lullige manier tegen het asfalt. O ja, uitklikken.

Grijpskerk

Het stemmetje in je achterhoofd was wat weggedommeld en daar lig je dan. Als een zielig hoopje mens met een fiets bovenop zich. Niks symbiose tussen mens en machine. Het was even mens tégen machine, en de machine won. Het gevolg: de fall of shame.

Ik denk dat iedereen z'n eigen fall of shame (of misschien waren het er wel meerdere) nog wel weet. Die van mij vond plaats bij Grijpskerk, voor een kruispunt waar je een drukke N-weg oversteekt. Ik leg er nog ieder jaar een bosje bloemen en een oud klikpedaal neer.

Beeld: iStock