Tuurlijk, je kijkt de Ronde van Vlaanderen om Mathieu van der Poel uiteindelijk op de Paterberg er zo’n snok aan te zien geven dat zelfs in Wallonië de seismograaf een beetje uitslaat en ze een aardbeving van 1,4 op de Schaal van Richter registreren. Of voor het opdraaien van de Haaghoek, waarbij je terugdenkt aan die keer dat je zelf de toertocht van de Ronde reed en je het voor die ellendige strook in je broek deed – dat rijmt, dus het is waar.
Maar ik schakelde toch ook altijd in voor Renaat en de Konijnenpijp. De wat? De Konijnepijp! Ik leg het uit voor de mensen die geen idee hebben van dit stukje heerlijke tv.
In Vlaanderen zijn ze zo koersgek dat ze alle 273,4 kilometers live uitzenden en meteen aan het begin van die marathonuitzending zat een moment waarvoor ik sinds de start in Antwerpen is op het puntje van m’n stoel ging zitten.
Staaltje acteerwerk
Niks kasseien, niks valpartij, niks krachtsexplosie. Na de interviews en het voorbeschouwen (zouden er ook weer croissantjes op de Sporza-ontbijttafel staan waar niemand aan zit? Ook spannend…) is het namelijk aan Renaat Schotte. Hij zit de hele dag op de motor. Vlak na de start beleefde hij zijn moment de gloire.
Met een staaltje acteerwerk waar je u tegen zegt, praatte hij de tijd vol tot ze de Konijnenpijp bereikten, een tunnel in Antwerpen die ongetwijfeld officieel anders heet, maar in de volksmond deze naam heeft meegekregen, zoals we ook Kabouter Butplug uit Rotterdam alleen maar als Kabouter Butplug kennen.
Hij praatte, praatte, praatte. Tot de tunnel opdoemde. En dan viel de verbinding w…
Pas gisteren besefte ik welke ramp zich gaat voltrekken zondagochtend. Geen Konijnenpijp, geen wegvallende verbinding. Hoe moet dat nu?! Beste Bruggelingen, graaf een tunnel binnen één nacht. Anders is De Ronde niet De Ronde!
Beeld: Cor Vos