Column | Ineens zag ik het: als je Thomas Dekker te heet wast en niet strijkt, krijg je Henk Lubberding

Mijn jaarlijkse Tour de France-hoogtepunt is de dag dat Henk Lubberding aan tafel zit bij De Avondetappe. Ik heb een zwak voor Henk.

Het is moeilijk onder woorden te brengen hoe dat zo gekomen is, maar ik weet wel dat wanneer de NOS zou besluiten het heerlijk Henk-avondje eens een jaartje over te slaan er een leemte in mijn Tour de France - en dus mijn bestaan - zou ontstaan.

Gelukkig is dat jaar nog niet aangebroken en zat-ie er gisteren weer. Lekker te lubberdingen. Lubberdingen is... tsja... Henk Lubberding zijn - nogmaals: mijn fascinatie voor Henk is moeilijk onder woorden te brengen (ik deed eerder al wel eens een poging)

Terwijl Henk lubberdingde over Mathieu van der Poel, de situatie rond Fabio Jakobsen en Dylan Groenewegen en alles wat verder ter tafel kwam, werd ook af en toe Thomas Dekker in beeld genomen, samen met Roxane Knetemann één van de twee figuranten bij Henk aan tafel - het moge duidelijk zijn dat Henk gisteravond de headliner was.

De twee hebben een hoop níét met elkaar gemeen. Dekker is een mooiboy uit de Randstad (nou ja, eigenlijk van het Noord-Hollandse platteland, maar dit frame past even beter in deze column..), Lubberding een noeste wijze uit het Oosten des lands. Maar ze hebben ook iets wél gemeen: lange, donkere manen.

Bij Henk worden het er wel steeds minder, maar hij weigert te capituleren: wat erbovenop afgaat door de keiharde wetten van de natuur, dat laat hij erachter gewoon bijgroeien in de vorm van een ieder jaar weergalozer wordende mat.

Die wetten van de natuur, ook wel: ouder worden - Lubberding is al 69, hetgeen ik hem absoluut niet zou geven - zorgen er ook voor dat z'n gezicht wat rimpels heeft. Getekend door een leven lang lubberdingen.

De mat, het getekende gezicht. Thomas Dekker in beeld. Opeens kwam alles samen. De toch al mooie Lubberding-avond kreeg een magische wending door een haast religieuze openbaring die mij ten deel viel: als je Thomas Dekker te heet wast en niet strijkt, krijg je Henk Lubberding.

Tsja, zo'n vroege rustdag in de Tour doet gekke dingen met een mens. Maar ook een dag later sta ik nog wel volledig achter de gedachtekronkel. Een klein deeltje van mijn Lubberding-fascinatie ontrafeld? Ik denk het wel. Wie had gedacht dat Thomas Dekker en een wasmachine daar aan te pas zouden komen...