Column | De Tour van de tranen, de mooie tranen

Misschien gebeurt het elke Tour wel. Maar voor m'n gevoel niet. Huilende wielrenners. Het staat voor mij een beetje symbool voor de derobotosering van het wielrennen uit de Armstrong- en de daaropvolgende SKY-jaren. Emoties leken uit de sport verbannen. Het was haast computergestuurd (en ook medisch gestuurd in het geval van Armstrong).

Het contrast met gisteren en eergisteren kon niet groter zijn. Zowel gisteren als eergisteren vloeiden de tranen. Niks robots. Mensen. Wielrennende mensen, elk met een eigen verhaal.

Huilende Houle

Dinsdag was er eerst Hugo Houle. Een Canadees wiens naam ik kende - al was het maar omdat ik een voorliefde heb voor alliteratie - maar wiens verhaal ik niet kende. Houle verloor tien jaar geleden z'n broer toen die tijden een hardlooprondje werd doodgereden door een dronken automobilist. Pierrik en Hugo keken altijd samen naar de Tour.

Hugo zwoer een rit in de Tour te gaan winnen voor Pierrik. Geen sinecure, maar het lukte. Tien jaar had hij ervoor gewerkt, met alleen maar zijn broer en dat ene doel in gedachten. Het lukte. Tranen.

Huilende wolven

Van heel andere orde, maar ook met een doel in gedachten: Fabio Jakobsen wil naar Parijs. Maar die verdomde bergen staan in de weg voor de sprinter. Woensdag lagen ze bijna te veel in de weg. Eenzaam en alleen worstelde hij en kwam boven in Peyragudes. 15 seconden had hij over op de tijdslimiet. Maar het lukte. Tranen.

Eerst niet eens zozeer bij Jakobsen zelf; die zat vooral helemaal stuk. Maar wel bij z'n teamgenoot Florian Sénéchal. De Fransman vond Jakobsen in Polen al eens meer dood dan levend achter de dranghekken, redde zelfs diens leven, en nu had hij zijn maat het gevecht met die rotbergen (voorlopig) zien winnen.

Bijna drie weken en de daarmee gepaard gaande vermoeidheid zorgde ervoor dat Sénéchal geëmotioneerd bij de camera van de NOS stond. Toen Jakobsen zelf die beelden in De Avondetappe terugzag, pinkte ook hij even een traantje weg.

Broederschap

Twee totaal verschillende verhalen, maar ze hebben ook een ding gemeen: broederschap. Wielrennen is meer dan sport. Dat bewezen de afgelopen twee dagen maar weer eens. Watts per kilogram, nieuwe voedingsinzichten, innovaties op het gebied van materiaal. Het zal allemaal wel.

Die twee bijzondere verhalen van de afgelopen dagen, dat is het waar het om gaat. Zonder die verhalen en de daarbij behorende tranen zou de koers de koers niet zijn en kunnen we inderdaad net zo goed robots op een fiets zetten.