Column | Het deed me smelten: Tadej op de vangrail

Soms blijft een beeld van een relatief kleine gebeurtenis je bij en zal het voor altijd op je netvlies gebrand staan, opgeslagen in onze cloud avant la lettre, de hersenen. Ik heb sterk het idee dat 'Tadej Pogacar op een vangrail bij een of ander treurig Frans industrieterrein' daar vanaf nu is opgeslagen. De naam van het mapje waarin het staat: mooie wielerbeelden.

Een groot deel van de beschikbare ruimte in dat mapje van mijn eigen grijze cloud wordt ingenomen door Tom Dumoulin die in de Vuelta van 2015 een rit wint op Cumbre del Sol. Ook niet de grootste gebeurtenis uit het wielrennen of in de carrière van Dumoulin, maar de-stuivertje-wissel-klim met Froome en anderen zal me altijd bijblijven en is voor mij de mooiste zege uit z'n loopbaan.

Smelten

Natuurlijk heeft Pogacar zittend op zijn fiets veel mooiere dingen gepresteerd dan zittend op een vangrail. Maar het beeld dat gisteren te zien was in Vive le Vélo trof me. Het deed me smelten.

Hij zat op die vangrail bij dat verlaten aandoende Franse industrieterrein omdat de bus van de ploeg van z'n vriendin Urska Zigart er tegenover stond. Urska zelf was al naar het Village Départ voor de presentatie, maar Pogi zat er nog. Een cameraploeg van Vive le Vélo met gasten Mieke Dockx, Sabine Appelmans en Linde Merckpoel passeerde toevallig en zag 'm zitten.

Pogi, naar het schijnt met een fikse kater vanwege een flink feestje de avond ervoor in Parijs, zwaaide vriendelijk, maakte een babbeltje. De vergelijking met topvoetballers is altijd snel gemaakt en misschien ook wel een beetje makkelijk, maar stel je bovenstaand beeld voor met Lionel Messi. Mijn hersenen lukt het niet - misschien met Frenkie de Jong, maar dat is het dan ook wel.

Verstikkende Sky- en Armstrong-jaren

Het toont maar weer eens aan wat voor fijne mensen wielrenners over het algemeen zijn. En dat geldt zeker voor Tadej Pogacar. Voor de mens én de wielrenner. Oké, hij rijdt voor een wat dubieuze sjeikenploeg en de bazen van dat team zijn nog veel dubieuzer (Mauro Gianetti). Maar man, wat een fijne vent is Pogi!

Hij 'verloor' de Tour, maar won mijn hart, voor zover hij dat in het voorjaar al niet had gedaan. Zelfs zondag deed hij daar nog een schepje bovenop. Nog even aanvallen op de Champs-Elysees, gewoon omdat hij zo graag hard fietst. Het verschil met de verstikkende Sky- en Armstrong-jaren kon niet beter worden gesymboliseerd.

Even later stopte Pogi op het podium bloemen in de bokaal die hij net had gekregen voor het winnen van de witte trui. Zelfs dat is bij hem een fascinerend schouwspel. De gezichtsuitdrukkingen van Pogi (van 'gloeiendegodver' naar zeer tevreden) tijdens en na het in die bokaal wurmen van de bloemen alleen al zijn een Netflix-docu waard.

Tekst gaat door onder het fascinerende schouwspel

💐🏆 Tadej Pogacar was creative on the podium. #TDF2022

(link to video via @RenaudB31)pic.twitter.com/HnQmzSRKiF

— ammattipyöräily (@ammattipyoraily) July 25, 2022

Dat bloemengedoe vertegenwoordigt de mooie clown die Pogi (dat is zelfs, Pipo indachtig, al een prima clownsnaam) is. Zwaaien naar de camera. Een beetje show maken onderweg. En nu dus ook een bokaal als vaas gebruiken.

Toch onthoud ik dus dat beeld uit Vive le Vélo op die vangrail het meest, een dag en een feestje later. Weg van alle Tourgekte waarin hij het middelpunt is. Nu was hij 'de vriend van'. Korte broek, katerzonnebril op. Ondanks kater toch de vriendelijkheid zelve. Een gewone jongen van 23. Maar een gewone jongen is hij natuurlijk niet.