Column | Hoe heeft de KNWU dit gedrocht van een shirt goed kunnen keuren?

Het WK wielrennen staat voor de deur en de Nederlandse selectie rijdt daar nog steeds in dat rare witte shirt. Onze redacteur schreef vorig jaar na de Europese titel van Fabio Jakobsen een column over. Omdat het helaas nog steeds relevant is, lees je hem hier in aanloop naar het WK nog eens. 

(Maar er is hoop, want Koos Moerenhout liet zich in de podcast De Grote Plaat ontglippen dat de KNWU na dit toernooi weer voor een echt oranje shirt kiest.) 

Europese titels en lelijke shirts

Fabio Jakobsen veroverde in München de - vind ik - schitterende 'sterrentrui' die sinds een aantal jaar hoort bij een Europese titel - al zijn de meningen over die trui geloof ik ook wat verdeeld. Het is wat ironisch dat Jakobsen het recht om een jaar lang in die fraaie kampioenstrui verwierf in een gedrocht van een shirt - en daar zijn de meningen geloof ik niet zo verdeeld over.

Op Twitter zag ik een paar keer voorbij komen dat München, opvallende shirts en Europese titels schijnbaar hand in hand gaan. Maar er is toch wel een belangrijk verschil wat mij betreft. Het historische oranje 'blokkenshirt' waarin Marco van Basten ons naar de EK-titel schoot was mooi van lelijkheid. Dat waarin Fabio Jakobsen naar de Europese titel spurtte is gewoon lelijk.

Vale vaatdoek

Een vale vaatdoek, waarmee je de broodkruimels nog niet van het aanrecht zou vegen. Dat is mijn typering voor het shirtje waarin de Nederlandse selecties op de baan en op de weg dit EK (en ook het komende WK) rijden. Het staat bij mij met stip op 1 in de lijst met lelijkste wielershirts ooit gedragen.

Ik gebruik het woord stip niet voor niets. Wat het shirtje is opgebouwd uit allemaal kleine oranje stipjes op een wit shirt. Leuk bedacht, maar het is onbegrijpelijk dat, toen het ontwerp af was, er bij de KNWU niemand heeft gezegd: 'ehh jongens, leuk en aardig, maar dit shirt is helemaal niet oranje toch?'

Eerste criterium: oranje

En dat is wat mij betreft het eerste criterium waaraan elk shirt van een Nederlandse selectie aan zou moeten voldoen: het moet oranje zijn. In principe is dat een heel lelijke kleur, maar dankzij Wim-Lex en z'n familie zitten we er nu eenmaal mee opgescheept.

Dan moet je het ownen ook, om het met een hippe term te zeggen. Niet met zo'n halfzacht shirt aankomen dat het midden houdt tussen een witte wasbeurt waarin per ongeluk zo'n rode boerenzakdoek in verzeild is geraakt en een badmat die juist een tijdje niet gewassen is.

Simpel

Dit shirt is typisch het gevolg van ergens té lang over nadenken. In veel gevallen is het goed om grondig na te denken. De stikstofcrisis, de inflatieproblematiek en de patat/friet-discussie. Allemaal gebaat bij goed en zorgvuldig nadenkwerk.

Maar het wielershirt van een land waarin we alle sportteams Oranje noemen? Daarover ben je snel uitgedacht. Dat is oranje. Zwarte broek eronder, witte kousen erbij en karren maar, zoals Dylan van Baarle zou zeggen.