Column | Waarom dopingverdachtmaking aan het adres van Jumbo-Visma storend zijn

Dit stuk zou over een aantal jaren als een boomerang terug kunnen komen en me vol in het gezicht kunnen raken. Het gaat namelijk over doping, en doping is een gevaarlijk onderwerp. Maar toch, daar gaat-ie..

Guilty by hard fietsen

Ik weet nog goed dat ik vroeger tegenover vrienden Lance Armstrong altijd heb verdedigd - oké, niet meer toen-ie zat te huilen in een stoel bij Oprah; het koffiemolentje van Lance bleek niet echt zuivere koffie te malen, om het nog maar voorzichtig uit te drukken.

Toch sta ik nog altijd wel achter het belangrijkste argument dat ik had voor het verdedigen van Armstrong: je bent onschuldig tot het tegendeel bewezen is. Die bewijzen druppelden op den duur binnen, maar in het begin was het toch vooral: 'zo'n ex-kankerpatiënt die zo-veel harder fietst dan de rest? Dat kan toch niet?!'

(Dat kon eigenlijk dus wel, want 'de rest' bleek ook niet bepaald schoon rond te rijden, maar dat terzijde.)

Guilty by hard fietsen, noem ik dat argument. Iedereen die heel hard fietst, krijgt er vroeg of laat mee te maken. In een keiharde beschuldiging, of op een wat subtielere manier. Met die laatste variant heeft Jumbo-Visma de laatste tijd steeds meer te maken, vooral uit Franse hoek.

Vraagtekens

Jumbo-Visma rijdt de klinkers uit de straat en in de Franse media, en ook bij renners en ploegleiders, valt de term 'Cyclisme á deux vitesses' opeens weer vaker. Maar ook hier in de Lage Landen zijn er mensen die met argusogen naar de geelzwarte ploeg kijken.

Onze columnist Rik Vanwalleghem bijvoorbeeld, die schrijft over het dopingduiveltje dat hem altijd vergezelt als hij wielrennen kijkt, en ook bij de prestaties van Jumbo-Visma dook dat duiveltje op. Maar ook lezers hebben hun vraagtekens. Onlangs kregen we op redactie@wielerrevue.nl een mailtje van ene Cycloharry (hele naam bekend bij ons) - hij had de mail ook naar Thijs Zonneveld gestuurd.

Cycloharry had van ons 'een iets meer kritische houding verwacht ten aanzien van de bovenmenselijke prestaties van de Jumbo ploeg tijdens de Tour de France' (letterlijk citaat).

Ik snap de vraagtekens die onze eigen columnist en Cycloharry zetten bij het bijzonder goede presteren van Jumbo-Visma. En uiteraard, dat kun je met het verleden in het achterhoofd  - hopelijk dus écht het verleden.. - niet vaak genoeg zeggen: ook ik steek m'n handen niet in het vuur voor de ploeg van Plugge.

Frank Lammers' dopingnetwerk

Maar toch begonnen m'n handen te jeuken om er iets over te schrijven. Het vingerwijzen naar Jumbo-Visma stoorde me. Van een ploeg als Bahrain Victorious zou je nog iets kunnen zeggen, met geregeld een politie-inval, en toch ook wel wat mindere prestaties sinds dat gaande is.. - maar zelfs na het schrijven van deze zin hing m'n vinger boven de backspace omdat het allemaal (nog) zeer speculatief is.

Bij Jumbo-Visma is het écht helemaal 'guilty by hard fietsen' in z'n zuiverste vorm. Er zijn geen feiten die ook maar wijzen op het begin van dopinggebruik - ik heb tenminste geen weet van Jumbo-reclamemannetje Frank Lammers die z'n rol uit de Netflix-serie Undercover ook voor de supermarkt uitoefent en aan de basis staat van een uitgebreid dopingnetwerk.

Sterker nog, er zijn wél feiten die duiden op minder/geen dopinggebruik in het huidige peloton. Zo staan bijna alle klimrecords uit de Armstrong tijd (en daarvoor) nog, terwijl er op het gebied van materiaal en voeding enorme stappen zijn gemaakt. Het zou dus logisch zijn dat die records allang aan diggelen zouden zijn gereden.