Terugblik: 2011, het wonderjaar van Philippe GIlbert

Hij besloot z'n indrukwekkende carrière met een 27ste plek in een koers die hij twee keer op z'n naam wist te schrijven. Na Parijs-Tours van gisteren is Philippe Gilbert geen profwielrenner meer. Volgende week neemt hij nog afscheid met een evenement op en rond zijn Cauberg, met bevriende (oud-)coureurs.

Parijs-Tours won hij al in 2008 en 2009. In 2011 werd hij slechts 67ste in die koers. En dat was een van z'n slechtste resultaten dat seizoen, want overal waar de Waal dat seizoen aan de start verscheen won hij of deed hij mee voor de zege. Het was z'n wonderjaar.

Gilbert deed dat jaar voor de Omega Pharma-Lotto-ploeg. In deze terugblik knippen we zijn laatste jaar voor die ploeg - hij verhuisde in 2012 naar BMC - op in drie delen.

Voorjaar

We beginnen met het klassieke voorjaar. Ook meteen het indrukwekkendste deel van het wonderjaar van Gilbert. Hij begon z'n seizoen na de voorbereidingskoersen op Mallorca in de Ronde van de Algarve, waar hij meteen de eerste etappe won. Een paar weken later, begin maart, won hij de Strade Bianche.

Na de Tirreno (winst in de vijfde etappe) eindigde hij achter Matthew Goss en Fabian Cancellara als derde in het eerste monument van het seizoen, Milaan-Sanremo.

Het Vlaamse voorjaar reed Gilbert in die fase van z'n loopbaan nog niet echt. Hij werd desondanks 9e in de Ronde van Vlaanderen. Maar de focus lag op de heuvelklassiekers (en semi-klassiekers).

Daarin zette Gilbert een niet mis te verstane reeks neer. In een tijdsbestek van elf dagen won hij de Brabantse Pijl, de Amstel Gold Race, de Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik.

Zomer

Via de Ronde van België bereidde Gilbert zich voor op de Tour de France. In de ronde van z'n eigen land pakte hij direct weer een etappe en trok hij ook het eindklassement naar zich toe. Daarna won hij ook nog een rit en het eindklassement in de Ster ZLM Tour en kroonde hij zich tot Belgisch kampioen.

Het bleek de voorbode voor een mooie Tour de France. Gilbert won daarin 'maar' één etappe, direct de eerste van de Passage du Gois naar Mont des Alouettes. Gilbert in het geel. Die trui raakte hij een dag later weer kwijt in de ploegentijdrit, maar hij bleef sterk rijden.

Gilbert was die Tour veel in de aanval en reed dan ook nog de nodige ereplaatsen bijeen. Hij werd derde in de strijd om het groen en pakte twee tweede plaatsen, twee vierde plaatsen en nog een zevende en een tiende plek. Met z'n etappezege erbij zeven top 10-noteringen dus; in één derde van de etappes bij de beste tien.

Najaar

In het najaar leek de tank van Gilbert logischerwijs enigszins leeg, maar pakte hij evengoed nog vier mooie overwinningen. Direct na de Tour won hij de Clasica San Sebastian. Hij kroonde zich eveneens tot tijdritkampioen van België, pakte de GP Quebec en was de sterkste in GP de Wallonie. Tussendoor pakte hij ook nog een ritzege in de Eneco Tour.

Balans

Als we de balans opmaken komen we tot deze haast surrealistische optelsom: het geel, twee kampioenstruien, zes ritzeges in etappekoersen met twee eindklassementen erbij en maar liefst tien zeges in eendagswedstrijden, met daarbij het monument L-B-L.

Chapeau Phil, en ook bedankt voor die andere mooie jaren!