Tom Dumoulin gaat scheiden en blikt terug op Tour 2020: 'De meest ongelukkige periode van mijn leven'

In een groot afscheidsinterview met NRC blikt Tom Dumoulin uitgebreid terug op z'n carrière en leven als topsporter. Hij schetst een beeld van iemand die min of meer bij toeval het profwielrennen in is gerold. Een openhartig verhaal van de Limburger.

Scheiden

Voor hij terugblikt komt hij allereerst met een nieuwtje uit z'n privéleven. De Limburger gaat namelijk scheiden van zijn jeugdliefde Thanee van Hulst, waar hij in 2018 mee trouwde. De twee waren dertien jaar samen.

"Ik hoopte altijd dat ik niet een van die wielrenners zou worden die na het beëindigen van zijn carrière zou gaan scheiden. Maar dat is helaas toch wel het geval. Misschien komt er nog wel een periode dat het verdrietig en pijnlijk wordt. En dat mag er dan ook zijn."

Topsport

Over z'n carrière dan, waarin Dumoulin veel hoogtepunten kende, maar ook verdrietige. Hij kan als geen ander beschouwen en beschouwt op die manier ook het leven en de geest van een topsporter. "Topsport is heel mooi, maar je moet ook een beetje gek zijn in je kop om het lang vol te houden. Ik denk dat bijna iedere topsporter op het hoogste niveau een steekje los heeft."

Dumoulin benadrukt dat dat ook voor hemzelf geldt. "Als ik nu terugkijk, denk ik dat het een manier was om aan de wereld en aan mezelf te laten zien hoe goed ik dit kon. De bewijsdrang die je nodig hebt om de Giro te winnen moet wel bijzonder groot zijn. Daarbij kun je je wel afvragen: hoort daar een gezonde manier van leven bij? Je zet je hele leven aan de kant."

Een ander bijzonder aspect aan het zijn van een profwielrenner is de bizarre trainingsarbeid die hij/zij moet leveren. Dumoulin is maar wat blij dat hij nu hij is gestopt één ding nooit meer hoeft te doen.

"Ik ga nooit meer die chronische vermoeidheid opbouwen. Iedere wielrenner weet dan waar ik het over heb. Je staat op, je gaat zo lang en hard trainen als je kunt die dag, en als je thuiskomt, heb je jezelf zo uitgeput dat je nog maar net in staat bent de volgende dag hetzelfde te doen."

"Je hebt ook rustdagen, maar die zijn nodig om de belasting van de vorige dagen te verteren. Als je energiek bent op een rustdag, heb je ’m niet nodig. In de jaren dat het supergoed ging, had ik het niet zo door. Toen leefde ik op adrenaline. Ik dacht nergens echt lang over na, en dat was ook wenselijk."

Tour de France 2020

2018 was zo'n jaar dat het supergoed ging. Qua prestaties met een tweede plek in Giro én Tour eigenlijk het beste uit z'n loopbaan, maar mentaal ging het toen al niet heel goed met Dumoulin.

"Ik heb het wielrennen altijd wel als stressvol ervaren. Was nooit de beste slaper voor een koers. Ik kon blijven presteren omdat ik alles blokkeerde wat er te blokkeren viel. Dat heeft me uitgeput. Maar ik vind het met de wetenschap van nu ook bijzonder dat me dat gelukt is."

Eigenlijk is hij nooit meer over dat jaar heen gekomen. Na z'n break kwam hij terug in de Tour van 2020. Hij werd zevende, maar het gevoel was rampzalig.

"Het was echt, echt vreselijk. Ik vond het fietsen zó erg, en ik vond het zó verschrikkelijk om daar te zijn. Bijna de hele Tour reed ik rond met een groot gezwel onder mijn zitvlak. En nog ben ik in staat geweest om de ploeg te helpen en ik werd er zevende. Zevende!"

Ik snap echt niet hoe dat kan. En dan moet je je voorstellen dat de wereld, tijdens de meest ongelukkige periode van mijn leven, mee heeft kunnen kijken in de documentaire Code Geel. Ik kan er niet naar kijken. Het doet nog te veel pijn. Ik wil nog helemaal niet weten wat daar te zien is."

De Limburger is dus door diepe dalen gegaan, maar hij nuanceert het ook gelijk. "Ik heb me eenzaam gevoeld de laatste jaren. Maar ik was niet het hele jaar ongelukkig, hoor. En ik ben ook nooit depressief geweest."

En gelukkig gaat het nu veel beter met hem. En de liefde voor de fiets is zeker niet weg; begin november gaat hij mountainbiken in de Himalaya met vriend Bram Tankink.