Toen aan het begin van dit seizoen bekend werd dat Michel Cornelisse zich in de wielerploegenstructuur van de broers Roodhooft – hoeveel ploegen hebben ze, meer dan tien? – zich vooral zou gaan richten op de vrouwenwegploeg Fenix-Deceuninck (de afgelopen Tour Fenix-Elegant) kwam dat even keihard binnen.
Niet lafjes zoals Thijs: gooi naar het geel
Een streep door mijn rekening. In de winter had ik nadat het nieuws bekend werd dat Thijs Zonneveld op z’n 42ste weer prof werd, zelf ook een plan in die richting uitgestippeld. Michel Cornelisse speelde er een hoofdrol in.
Ik wilde niet lafjes zoals Thijs een of andere gravelwedstrijd in Amerika tegen andere oude mannen winnen. Nee, ik vind: als je iets doet, moet je het ook écht goed doen. Ik wilde gaan voor het allerhoogste Strijden tegen Jonas Vingegaard en Tadej Pogacar. Een gooi naar het geel in de Tour.
Niet dat ik daar het fysiologische talent voor heb – de vermogens die Vingegaard en Pogacar een kwartier wegtrappen zijn voor mij een soort sprint. Maar dat is waar Cornelisse om de hoek kwam kijken. Wielrennen is meer dan je aangeboren talent – en wat je daar nog bij traint met hoogtestages en weet ik niet wat allemaal – omzetten in watts.
Mop laten tappen
Wielrennen zit ook in je hoofd. Bijna letterlijk, want ik schatte in dat Michel Cornelisse in m’n oortje me zo een bonus van 2 watt per kilogram op zou leveren. Ik ben fan van Cornelisse. Die heerlijke onvervalste Amsterdamse tongval, altijd positief en in voor een geintje. Even een zwak moment op een klim van buitencategorie? Gewoon Cornelisse een mop laten tappen en je kunt er weer tegenaan.
Zie hier mijn masterplan voor het geel. Na het vertrek van Jay Vine bij Alpecin-Deceuninck zag ik mijn kans helemaal schoon, want er was ruimte voor een klassementsrenner bij de ploeg. Philipsen en Van der Poel voor de dagzeges in de Tour, ik voor het algemeen klassement. Ik zag het helemaal voor me.
Masterplan in duigen
Maar toen viel het masterplan in duigen. Cornelisse ging aan de slag bij de vrouwenploeg en een ingreep zag ik niet zitten – bovendien mag je dan toch niet meer bij de vrouwen uitkomen van de UCI.
Met lede ogen zag ik hoe de hand – maar dus vooral de stem – van Cornelisse zichtbaar werd. Puck Pieterse werd in haar eerste WorldTour-wedstrijd op de weg (de Strade Bianche nog wel!) meteen vijfde. In de afgelopen Tour won Yara Kastelijn een rit en was Fenix-Elegant de meest attractieve ploeg.
Het had zo mooi voor me kunnen zijn. Aan de andere kant: ik gun het de vrouwen ook van harte, plus: een duo Michel/Puck, dat is zoveel vrolijkheid bij elkaar dat ik plots begin te geloven dat het een hoger doel kan dienen dan mijn gele trui: wereldvrede.