Mathieu van der Poel won uit geslagen positie de Amstel Gold Race, pakte met een krachtsinspanning gelijk aan een vulkaanuitbarsting de Strade Bianche, reed in noodweer in een zelden vertoonde solo naar een prachtige ritzege in de Tirreno. Veroverde een hele Giro lang de Italiaanse wielerharten. Eerde z’n overleden opa in de Tour met het geel. Domineerde de cross lange tijd, terwijl daar toch ook ene Wout van Aert aan meedeed.

Zakelijker rijden

Wat hebben we niet allemaal al gezien van Mathieu van der Poel? En wat hebben we al genoten van ‘m, of-ie uiteindelijk nou als eerste over de streep kwam of niet.

De laatste tijd is het, vooral door fysieke malheur, wat minder – hoewel, hij reed vorig seizoen nog in het roze en won de Ronde van Vlaanderen, noem het maar minder… Maar Het Plankje van Tokio en de daarbij behorende doodsmak hebben er ontegenzeggelijk ingehakt.

Door die rugproblemen zijn er nu steeds meer mensen die zeggen dat Mathieu van der Poel (en zijn entourage) het anders aan moeten pakken. Thomas Dekker stelde onlangs nog dat hij weg moet bij Alpecin-Deceuninck. Hij kreeg veel bijval. De teneur is vooral dat Van der Poel keuzes moet maken. Niet meer zo doldriest erin moet vliegen. Zakelijker gaan rijden.

Vermaakmachine op twee wielen

Daar ben ik het totaal mee oneens. Als Mathieu van der Poel zijn sport op die manier gaat aanpakken is hij Mathieu van der Poel niet meer. Dan is hij opeens ‘gewoon een wielrenner’. Nog steeds een steengoede wielrenner, dus vooruit, ‘gewoon een steengoede wielrenner’. Maar niet meer Mathieu van der Poel, vermaakmachine op twee wielen.

Het zou ook niet werken. Mathieu van der Poel in het keurslijf van Jumbo-Visma? Hoe knap ik het ook vind wat Merijn Zeeman voor elkaar heeft gekregen, gruwel ik al bij de gedachte alleen (en het zal zolang Wout van Aert er rijdt ook nooit gebeuren natuurlijk). Een huwelijk tussen Patrick Lefevere en Thijs Zonneveld zou nog meer kans van slagen hebben.

Bij Alpecin-Deceuninck is hij prima op z’n plek. De ploeg is heus wel heel professioneel (met bijvoorbeeld Kristof De Kegel als toptrainer), maar er is net even wat meer ruimte voor de speelsheid van Van der Poel, vooral ook omdat Mathieu van der Poel de ploeg ís.

Cruijff van het wielrennen

En die speelsheid levert de wielerliefhebber zoveel moois op. Jaja, het zal vast dat hij in die Tirreno van 2021 met z’n krachten smeet en daardoor minder voor de dag kwam in de klassiekers erna, maar die vijfde rit in de Tirreno was wél een van de mooiste staaltjes in het wielrennen van de afgelopen decennia.

Ik zal me dat na z’n carrière meer herinneren dan of-ie de Ronde van Vlaanderen nu vier of vijf keer won. Ik zal me een wielrenner herinneren die de sport sinds ik het volg nog niet heeft gezien. De koers heeft veranderd door z’n aanvallende manier van rijden. Op die manier eigenlijk de Cruijff van het wielrennen.

Bovendien is wielrennen een sport die van de verhalen leeft, niet van erelijsten. Dus Mathieu, blijf vooral lekker druistig koersen, smijt met je krachten op momenten dat wij simpele zielen denken ‘wat doet-ie nou?!‘. Vermaak ons. Winnen lukt vast ook nog wel een paar keer, maar vooral: vermaak ons!

O ja, en misschien kun je er nog bij gaan BMX’en of baanwielrennen..