Lotte Kopecky verloor afgelopen weekend plotseling haar 29-jarige broer Seppe. Zij en haar familie gingen door loodzware dagen, maar ze wilde gisteren in Nokere Koerse toch rijden. Júíst rijden. En dat deed ze. Na een indrukwkkende aanval kwam ze solo over de meet in Nokere.
Het was een emotionele dag op de fiets voor Kopecky. Bij het over de finish komen geen vingertje naar de hemel, maar een gelaten blik naar beneden. Op het podium nog steeds een strakke blik, heel af en toe kon er een lachje af. Ook dat was een reden om te koersen in Nokere, zei ze na afloop tegen de verzamelde pers.
“Ik ben iemand die haar zinnen moet kunnen verzetten en op de fiets lukt dat aardig. Het was op een of andere manier prettig om bij de ploeg te kunnen komen en toch een beetje te kunnen lachen en zo weinig mogelijk aan hem te denken.”
Ze viel al vroeg aan in de koers. “Dat was misschien een beetje een manier om me af te reageren. Ik stond niet aan de start om de wedstrijd te winnen, dat was het laatste waaraan ik dacht. Ik wilde gewoon koersen en als team was het de bedoeling om de wedstrijd te maken.”
Uiteindelijk was ze de sterkste na een aanval op elf kilometer van de streep. Maar aanvankelijk had ze helemaal niet zulke goede benen.
“Ik had geen supergevoel, maar plots voelde ik mij enorm sterk. Ik weet niet waar ik het vandaan haalde. Ik hoop dat ik Seppe op de een of andere manier toch een beetje trots heb kunnen maken. We kunnen de klok jammer genoeg niet terugdraaien, ik moet proberen naar de toekomst kijken. En Seppe trots blijven maken.”
Ploegleider Stam liet haar lekker rijden
Ploegleider Danny Stam zag in de auto hoe Kopecky al op zestig kilometer voor de streep aanviel. “Dat was veel te vroeg. Maar ik dacht in de volgwagen: ik laat haar lekker gaan en laat haar genieten van wat ze doet. Na het tragische nieuws heb ik haar gevraagd wat ze wou. Rijden, was het antwoord. Lotte is er bij gebaat om het normale leven snel weer op te nemen, in hoeverre dat mogelijk is natuurlijk.”
Stam was blij dat hij en en heel SD Worx steun konden bieden. “Haar uitlaatklep is het wielrennen, ze voelt zich hier thuis. Dan is het aangenaam dat wij voor die rust kunnen zorgen, dat ze zich comfortabel voelt. Maar dat ze na zo’n bijzondere prestatie zou winnen, dat is toch straf. Hoe ze kracht haalt uit wat er is gebeurd, dat tekent haar sterke persoonlijkheid.”
Ploeggenootjes gunden het haar
Vooraf wilde SD Worx een harde koers. Wie er zou winnen, maakte niet uit. Als het maar iemand van de ploeg zou zijn. “Maar we gunden het Lotte natuurlijk het meest, ik denk dat ze echt voor twee wou rijden. En ze voelde zich gesteund door ons. We zijn er voor haar als ploeggenoten, maar vooral ook als vriendinnen.”
Ook Lorena Wiebes stak haar ploeggenootje een hart onder de riem en begreep wel dat ze wilde koeren. “Ik begrijp haar helemaal. Lotte en ik zitten een beetje hetzelfde in elkaar. Ik had in haar plaats wellicht hetzelfde gedaan. Ik heb enorm veel respect voor haar. En wat ben ik blij dat het haar gelukt is om te winnen. Ik weet hoe belangrijk familie is.”
Wiebes maakte zelf ook het een en ander mee in de familiale sfeer. Haar broer was lange tijd verslaafd aan drugs en vervreemdde van Wiebes en haar ouders.