Tegenwoordig gaan wielrenners drie weken op hoogtestage op een vulkaan (of in een hotelkamer waar hoogte wordt gesimuleerd) als voorbereiding op de belangrijke koersen, maar Cyrille Van Hauwaert pakte dat meer dan een eeuw geleden heel anders aan. In 1908, voorafgaand aan de tweede Milaan-Sanremo ooi, had hij namelijk niet de luxe om vanaf Schiphol of Zaventem naar Milaan te vliegen.
Het alternatief? De fiets. Ja, echt waar. Van Hauwaert moest z’n fiets toch in Milaan krijgen, dus reed hij daags voor de eerste Primavera, toch al een monsterkoers met z’n 300 kilometer, nog even 1100 kilometer vanaf zijn woonplaats, het West-Vlaamse Moerslede.
Daarbij pikte hij in Parijs zijn teamgenoten op Georges Cadolle, Augustin Ringeval en Benoit Lignon. Het viertal reed naar Milaan, ongetwijfeld over veel slechtere wegen en op veel minder comfortabel materiaal dat wij gewend zijn. Die route ziet er volgens Google Maps zo uit.
Tekst (met een wapenbedreiging in koers) gaat onder de afbeelding verder
De koers zelf
Na die barre toch moest er dus ook nog even van Milaan naar Sanremo worden gefietst voor ‘het echie’. Gek genoeg bleek de fietsrit naar Milaan een prima voorbereiding voor Van Hauwaert, want hij reed iedereen – dat klinkt als heel veel, maar er deden maar 44 renners mee – op een hoop.
Hij kwam na meer dan elf (11!) uur in Sanremo aan met een voorsprong van een kwartier. De grootste tegenstand kwam uit onverwachte hoek, want bij een spoorwegovergang die opzettelijk was gesloten door een Italiaanse fan die niet kon verkroppen dat er een Belg op kop reed, stond diezelfde fan ook nog eens met een wapen te zwaaien.
Van Hauwaert beschrijft het incident kleurrijk in zijn biografie Mijne Loopbaan: “In éénen wrong had ik zijn wapen vast en smeet het zoover het kon vliegen. Den bareelwachter zag dat hij te doen had met eene kat die niet zonder handschoenen te vatten was, en hij trok deerlijk overwonnen weg.”
Twee hardgekookte eitjes en fles limonade
Uiteindelijk zouden maar veertien man de finish halen, want de koers vond ook nog eens onder erbarmelijke weersomstandigheden plaats. Van Hauwaert is vertrokken voor een prima voorjaar, want wat later schrijft hij ook Parijs-Roubaix op z’n naam.
En waar z’n trainingsmethodes van ellenlange ritten naar de startplaats niet in de huidige trainingsleer passen, zal dat evenmin gelden voor z’n voedingsstrategie, want in z’n biografie beschrijft hij ook hoe Parijs-Roubaix won met een ontbijt van twee hardgekookte eitjes en een fles limonade.
Het materiaal was in die tijd ook heel anders. Geen ploegleiderswagen met een nieuwe fiets bij pech. Van Hauwaert beschrijft het weer fraai: “Al wat ik bezat was een eenig rijwiel, wat gespaard geld en eenen grooten hoop goeden moed.”
Die grooten hoop moed leverde Van Hauwaert naast zeges in Milaan-Sanremo en Parijs-Roubaix ook nog etappezeges in Tour en Giro op. Daarnaast verzamelt hij nog meer ereplaatsen in zijn twee lievelingskoersen Milaan-Sanremo en Parijs-Roubaix, maar staat hij ook nog op het podium in Parijs-Brussel, de Ronde van Lombardije en Parijs-Tours.