In onze seizoenspecial (je koopt ‘m hier) laten we ook BN’ers aan het woord die wat met wielrennen hebben. Cabaretier Leo Alkemade is zo iemand – wat heet, hij is wielerfanaat. Zo bracht hij al een fraai wielerlied uit over hoe hij de wielersport met z’n zoontje beleeft.
Kotsend over de streep
In Wieler Revue komt hij daar op terug en vertelt hij over. “Onze zoon Kars is 14 en koerst bij de eerstejaars nieuwelingen. Het spreekt voor zich dat wij als ouders trots op hem zijn. Hij hoeft niet per se te winnen, het is al prachtig om hem ‘vol’ te zien gaan. Na het NK passeerde hij kotsend de finish. Toen dacht ik: ‘Kars doet het niet voor ons, maar voor echt voor zichzelf.”
Alkemade vindt veldrijden een onderschatte discipline. “Ik ga veel met Kars naar de koers en de cross. Ik ben erachter gekomen dat een veldrit is loodzwaar is. Het ziet er simpel uit. De fiets op je nek nemen, de trappen op en af. Het is de vreselijkste manier van afzien, je krijgt, gedurende een uur, geen moment om te herstellen. Mijn vrouw vindt wegwedstrijden doodeng, veldrijden minder.”
Caballero, chocomel en trappist
Zelf raakte Alkemade ook geïnteresseerd in de wielersport door zijn vader. “De grote rondes en de klassiekers volgden we via de BRT, de huidige VRT. Een echt vader-zoon moment. Mijn vader zette zich pontificaal voor het televisietoestel, zijn pakje sigaretten van het merk Caballero en een flesje Trappist binnen handbereik. Ik dronk chocomel.”
Na de Tour waren de criteriums altijd vaste prik. “De woensdag na de Tourfinish bezochten we samen de Acht van Chaam. We gingen dan langs het parkoers staan, bijna altijd in een bochtje ergens in de polder. Daardoor zag je de renners beter, want ze moesten remmen. Voor de start van de criterums kon je de renners aanraken. De benaderbaarheid van deze mannen op fietsen zorgden ervoor dat het allemaal heel dichtbij kwam.”
Zelf koersen mocht hij niet van z’n vader. “Ik mocht vroeger van mijn vader geen wielrenner worden. Ik begreep dat wel, omdat het de tijd was dat er zonder helm werd gefietst.”