Een beetje sportliefhebber kent de beelden van de huilende Japanse skispringer Masahiko Harada (later géén wielrenner geworden), die het bij de Olympische Spelen van 1994 verknalde voor z’n land en ontroostbaar was. Of, in een heel andere categorie, die van Toine van Peperstraten bij zijn afscheid als presentator van Studio Sport. Theatraal gejank, als je het mij vraagt.
Zoetemelks huilen
Hoe anders zijn de tranen van Demi Vollering. Ze huilt op z’n Zoetemelks. Op z’n Zoetemelks demarreren is wegrijden zonder dat iemand eigenlijk doorheeft dat je wegrijdt. En zo huilt Demi dus. Ze is aan het praten en opeens, als je even met je ogen hebt geknipperd, blijkt ze te huilen. Prachtig.
Demi huilt vaak. Als ze blij is, als ze moe is, als ze boos is, als er ergens in een omtrek van tien vierkante kilometer een ui ligt. Het laatste post-race-interview waarin de tranen niet vloeiden kan ik me niet heugen..
Dat zou irritaties op kunnen wekken, zo van: heb je haar weer met haar tranen. Maar op de een of andere manier heb ik dat niet bij Demi haar gehuil. Ik denk dat het met het Zoetemelkiaanse aspect van haar huilen te maken heeft. Je hebt amper door dat ze aan het huilen is. Wat ook helpt: ze lijkt zich er zelf ook een beetje ongemakkelijk bij te voelen. Je ziet haar zélf al denken: O God, daar ga ik weer.
Il Piagnucolone di Pijnacker
Bovendien zijn haar tranen een perfecte aanleiding om Vollering een bijnaam te geven. Het vrouwenwielrennen maakt een ongekende groei door, maar wat betreft de belangrijkste bijzaak van het wielrennen – te weten, fraaie bijnamen – blijft het nog een beetje achter.
Bij de mannen hadden en hebben we een piraat, een haai, een condor, een bolderkar, een boemeltrein, een gorilla, een das, een eekhoorn, een hagedis, een krekel en niet te vergeten een kannibaal natuurlijk. Italianen zijn er het beste in. De Hagedis (Gianni Bugno) wordt dan ineens La Lucertola, en de Italiaans bijnaam voor Damiano Cunego wil ik ook niet onvermeld laten: Il Principe Piccolo (De Kleine Prins).
De plaatsnaam van de bebijnaamde erbij noemen, is ook een mooie traditie (Tom Dumoulin is De Vlinder van Maastricht, Peter van Petegem De Zwarte van Brakel). En zo is De Huilebalk van Pijnacker geboren. In het Nederlands klinkt het wat onvriendelijk, maar Il Piagnucolone di Pijnacker* is prachtig!
Laten Demi en haar tranen een mooie traditie van bijnamen in het vrouwenwielrennen in gang zetten.
*Dit is uiteraard een Google Translate-vertaling. Misschien klopt er niks van, maar daar trek ik me niks van aan, want als gezegd klinkt het prachtig – het gaat in de wielersport niet om de feiten..