Na deze column zal ik me waarschijnlijk beter moeten verstoppen dan Osama Bin Laden, Saddam Hussein en Kolonel Gadaffi bij elkaar deden. Mijn whereabouts zullen zeggen dat ik in Mexico ben terwijl ik me in Italië schuilhoud. Ik zal een grotere paria in de wielerwereld zijn dan Lance Armstrong. Ik vind namelijk dat mensen op een racefiets geen oortjes met muziek of een podcast in zouden moeten hebben.
Nationale Oortjespolitie
Een controversieel standpunt als ik de solofietsers die ik inhaal (ik word zelf natuurlijk nooit ingehaald!) eens goed in oren kijk. Een groot deel van de door mij gepasseerde oren heeft niet de wind door de trommelvliezen blazen, maar de tonen van Suzan & Freek – ehh.. nee wacht, laten we de wielrenner wel een wat betere muzikale smaak toedichten – Knuffelrock 23.
Nu zeg ik niet dat het dragen van oortjes bij wet verboden moet worden voor wielrenners en er een Nationale Oortjespolitie moet worden ingesteld door de Minister van Justitie. Je kunt nog zoveel verbieden, maar als er niet eens politie genoeg is om een paar wielerkoersen te organiseren, dan ligt de prioriteit daar ook niet echt.
Moedwillig zintuig uitschakelen
Maar ik wil de oortjesdiscussie bij amateurfietsers toch weleens lanceren. Bij de profs zijn de oortjes waarbij de godganse dag een ploegleider in je oren zit te tetteren al jaren een heet hangijzer vanwege heel andere redenen, maar over toerfietsers die muziek of een podcast luisteren tijdens hun rondje, hoor je eigenlijk nooit wat.
Terwijl veiligheid in het verkeer zeker de laatste jaren toch onder een vergrootglas ligt. Daarbij worden wielrenners – soms behoorlijk onterecht – niet gespaard. We zouden als gekken rijden, alle regels aan de laars lappen. De verpersoonlijking van de duivel, op twee wielen en in een strak pakje.
Alles wordt erbij gehaald om wielrenners te bashen, maar dat een deel van die groep met een gangetje van 30 per uur over ’s lands wegen raast terwijl ze moedwillig een geheel zintuig uitschakelen, blijft nagenoeg onbesproken. Best gek, want ik zou me zelf behoorlijk onveilig voelen als ik niks hoorde.
Knettergekke achtbaan
Nu schrik ik mezelf bij wind tegen soms al een – bijna letterlijk – ongeluk als er een auto achter me bleek te rijden die ik niet hoorde aankomen omdat er een orkaan in m’n oren suisde. Ik kan me er geen voorstelling van maken hoe het voelt om dat steeds te hebben.
Ik snap dat mijn eigen beleving niet de heilige graal is op het gebied van hoe je moet fietsen – ik draag mijn sokken over mij beenstukken; een hoop mensen kunnen daar niet me omgaan. Maar je kunt ook moeilijk beweren dat het dragen van oortjes je ritje er veiliger op maken in de knettergekke achtbaan met elektrische fietsers die hun vehikel niet onder controle hebben, skateboarders, skeeleraars, onoplettende/asociale automobilisten en wat dies meer zij.
Daarom geen Nationale Oortjespolitie, maar wel een oproep die Maarten Ducrot jarenlang in de ether slingerde bij het becommentariëren van profrenners: jongens, jongens toch, doe die oortjes nou uit!