Thijs Zonneveld bedacht een poos geleden de term mollemalen voor de ehh.. nogal kenmerkende fietsstijl van Bauke Mollema. Na gisteren denk ik dat Annemiek van Vleuten haar fietsstijl ook wel een eigen werkwoord verdient. Want werken is het, wat ze doet op de fiets.

Medelijden met een stuk carbon

Of we het nog wel fietsen kunnen noemen? Ik weet het eigenlijk niet. Met een mix van bewondering en lichte afschuw bekeek ik gisteren hoe Annemiek van Vleuten gisteren in de de vierde etappe van de Tour de France Femmes in het slotklimmetje naar Rodez in het wiel van Demi Vollering probeerde te blijven.

Amechtig, lees je dan vaak terug in wedstrijdverslagen. Maar dat klinkt veel te poëtisch voor hoe het eruit zag. Als Mollema mollemaalt, vleut Van Vleuten haar fiets helemaal aan gort. Ze geselde de Canyon, van links naar rechts, van boven naar beneden. Ik voelde medelijden met het apparaat, terwijl ik dat normaal toch niet zo snel heb met een stuk carbon.

Tekst gaat door onder het uit elkaar trekken van de fiets door Annemiek van Vleuten

🚴🇫🇷 | Gaat hier het klassement voor de eindzege overhoop?! 😱😱  #TDFF2023⁣

📺 Koers kijk je op discovery+ pic.twitter.com/B1HGMbL8L9

— Eurosport Nederland (@Eurosport_NL) July 26, 2023

Geen uitknop in haar hoofd

Naast medelijden met de fiets voelde ik dus ook een bijzondere mix van bewondering en lichte afschuw. Bewondering, omdat er volgens mij niet veel wielrenners zijn die zo diep kunnen gaan als Van Vleuten. Mathieu van der Poel zien we ook weleens als een zielig hoopje spieren op de grond liggen, maar dat is dan altijd na de koers, naast z’n fiets.

Annemiek doet het al óp de fiets. Eigenlijk kan ze niet meer, maar in haar hoofd zit geen uitknop. Het enige probleem met die wilskracht die voorbij de pijn van verzuring kan gaan: voor ons kijkers doet het ook pijn. Pijn aan de ogen, en daar zit ‘m dus de lichte afschuw. Vergeleken bij Van Vleuten die all out gaat, kun je een foto van Mollema die op z’n fiets zit inlijsten en naast de Mona Lisa in het Louvre hangen.

Maar de bewondering overheerst. Wie er op een fiets voor kan zorgen dat het universum in z’n voegen kraakt, de baan van de aarde om de zon iets doet veranderen met haar gebeuk, bijna een nieuwe big bang veroorzaakt, verdient respect. Hoe lelijk het er ook uitziet.