Het wielrennen van vandaag is niet meer het wielrennen van 50 jaar geleden. Op veel vlakken is er ongelofelijk veel veranderd. Zo fietste Eddy Merckx cols op met een stalen ros van ruim 11,4 kilogram, terwijl de fietsen anno 2023 een aerodynamisch hoogstandje met een gewicht van 6,8 kilogram zijn.

Volgens José De Cauwer is er vlak van voeding nog veel meer veranderd dan op vlak van materiaal. De Cauwer was zelf profrenner in de jaren ’70 en volgt het hele gebeuren een halve eeuw later vanuit de commentaarcabine. “Het is echt fenomenaal wat er op vlak van voeding en drinken allemaal veranderd is”, zei hij in de podcast VALS PLAT.

Weinig drinken

En hij geeft enkele voorbeelden. “Vroeger, in de jaren ’70, mochten we niet veel drinken. Er werd gezegd dat veel water drinken niet goed was. Een bad pakken was ook niet goed. Te veel water zou zou niet goed zijn voor de benen. In de zon liggen mocht ook niet, maar dat blijkt ondertussen waar te zijn.”

Terwijl de renners vandaag vooral heel veel koolhydraten naar binnen moeten werken, werd er vroeger veel vlees gegeten. “En het eten was vooral vlees, want in ander voedsel zou niets zitten”, vertelt De Cauwer.

“Bij de amateurs aten we dan een groot stuk biefstuk met bruin brood en tomaten. Ik lustte dat op een bepaald moment niet meer en at een boterham met honing. Mijn vader werd toen kwaad. Nu blijkt dat die boterham met honing eigenlijk veel beter was dan vlees.”

Biefstuk in de ochtend

“De perceptie bij de mensen was dat je van vlees sterk wordt. ’s Morgens om 6 uur aten we een biefstuk. Als er een middagetappe was, kregen we hesp met groene bonen en wat rijst. En in de avond kregen we weer biefstuk. Als we ons vlees niet opaten, dan vertelden de verzorgers ons dat we het niet lang meer gingen uithouden. Achteraf gezien was dat compleet fout. Nu worden er suikers genomen en wordt er constant bijgevuld.”