Misschien moet ik het later, op een druilerige herfstdag precies tussen het einde van het wegseizoen en begin van het crossseizoen, nog eens rustig terugkijken. Dit WK. De Grote Mathieu van der Poel Show. Een achtbaanrit van zes uur. Er gebeurde zo veel. Te veel.

MVDP in plaats van LSD

M’n hersenen konden het niet aan. Hoe die val precies ging? Ik weet het al niet eens meer. De demarrage? Geen idee eigenlijk. Opeens reed-ie voorop. Het is allemaal één grote waas. Een trip van een hele ochtend plus middag, maar dan op MVDP in plaats van LSD.

Één beeld staat er in die halve koortsdroom slechts op m’n netvlies gebrand. De blik van de moeder van Mathieu richting haar zoon, vlak na de finish.

Voor die blik had Corinne Poulidor al m’n hart gestolen. Vanwege haar achternaam natuurlijk, maar ook vanwege een tweet die ze ooit stuurde nadat een videootje van een als een raket dalende Tom Pidcock viral ging. “Jij mag dat niet doen, Mathieu!”, schreef ze in een tweet gericht aan haar zoon.

Groene slidingknieën

In Glasgow hoefde ze geen tweetje te sturen. Ze was erbij. Zag haar zoon vallen. Toch wereldkampioen worden. Na de finish volgde natuurlijk een omhelzing. Maar voor mij dus bovenal De Blik.

Het was de blik die een beetje deed denken aan de blik die vrijwel ieder jongetje van vroeger kent. De blik van een moeder die nog zo had gezegd niet te gaan voetballen in die nieuwe spijkerbroek, maar toch ook niet écht boos kon zijn als je met groene slidingknieën thuiskwam.

Corinne zag geen groene slidingknieën, maar een wielerpakje vol met gaten; daaronder een geschaafde zoon. De blik zei iets van: Mathieu jongen, wat heb je nu toch allemaal weer gedaan tijdens het buitenspelen, het kan ook nooit eens normaal met jou.

Trots

Maar tegelijkertijd sprak er uit de blik ook trots. Trots op die gekke zoon van haar, die met kapotte schoenen en schoenplaatjes eigenlijk op anderhalf been wereldkampioen was geworden. Die was gevallen en weer was opgestaan. Die rugproblemen had overwonnen. Die had afgerekend met twee slecht opgevoede Australische pubers.

Je zag haar op dat moment bijna denken: wat heb ik eigenlijk op deze planeet gezet?

Één van de meest bijzondere wielrenners die de wereld ooit heeft gezien, en daar gisteren zijn beloning voor kreeg met een regenboogtrui die ons nog lang zal heugen, luidt het antwoord. Voor ons dan. Voor Corinne is het waarschijnlijk boven alles toch nog gewoon haar zoon die graag gaat buitenspelen op z’n fiets.