‘Afscheid nemen bestaat niet’, zong Marco Borsato. Onzin natuurlijk. Hij en z’n tekstschrijvers zullen het zinnetje in de rest van het liedje op semipoëtische wijze verantwoorden en ik trek het hier dan ook ongetwijfeld uit z’n verband. Maar dat doe ik voor een hoger doel: het afscheid van Annemiek van Vleuten. Dat bestond wel degelijk. Ik was er gisteren getuige van. Het was een mooi afscheid.
Sneijder vs. Van Persie
Het was nog geen officieel afscheid. Van Vleuten zal nog wat kleine koersjes rijden en 10 september in eigen land, in de Simac Ladies Tours, voor het laatst uitklikken in een wedstrijd. Maar haar laatste kilometers in Glasgow waren wel haar afscheid van het écht grote wielerpodium.
Het afscheid en de sporter, het kan ook helemaal verkeerd gaan. Zo zag ik ooit dat de KNVB na een wedstrijd van Oranje tegen, meen ik, Peru, een huiskamer nabouwde (!) in de Johan Cruyff Arena, daar Wesley Sneijder en familie op een bank posteerde en een potsierlijk afscheid orkestreerde. Nep. Kitsch. Verschrikkelijk – en Sneijder lijkt er gezien zijn media-optredens de laatste jaren nooit meer helemaal overheen te zijn gekomen…
Aan de andere kant heb je in het voetbal bijvoorbeeld het afscheid van Sneijders generatiegenoot Robin van Persie. Het duurde een heel seizoen en het was precies wat het moest zijn. Een terugkeer bij Feyenoord, in ieder ander stadion waar hij voetbalde ook de handen op elkaar, en nog een paar wonderschone treffers. Gewoon een sportman die doet wat hij het liefst doet, maar dan net even met een emotioneel randje. Mooi in z’n eenvoud.
Tekst gaat door onder de advertentie
Afscheid in Van Vleuten-stijl
Zo’n soort afscheid had Annemiek van Vleuten ook voor ogen in Glasgow. Gewoon koersen. Tuurlijk droomde ze van de wereldtitel, maar ze wilde vooral genieten. En ik met haar, van de fantastische sportvrouw die Van Vleuten is – dat is ze wat mij betreft vanwege haar prestaties, maar nog meer vanwege de manier waarop ze haar sport beleefde en de bijna filosofische manier waarop ze met tegenslagen omgaat.
Op dat vlak moest ze in Glasgow flink aan de bak. Drie keer pech. De laatste keer was er te veel aan; diep in de finale kon ze niet meer terugkeren in de kop van de koers. Zoveel tegenslag in haar laatste grote wedstrijd. Je verzint het niet. Op de bank zat ik in eerste instantie in zak en as voor de tv.
Dat duurde een half uurtje. Toen zag ik Van Vleuten in het zicht van de vaste camera’s komen. Vrolijk lachend en zwaaiend naar het applaudisserende publiek. Kippenvel. Omdat het mooie beelden waren, maar ook omdat ze na die derde keer pech nog één keer de knop had omgezet in haar hoofd. Een afscheid in Van Vleuten-stijl. Die laatste lekke band was een zegen.