Je kunt als goedwillende amateurfietser natuurlijk prima af met een banaan, een Snelle Jelle en wat ranja – naar verluidt reden zelfs de Franse ploegen vrij recent nog op ranja rond. Maar goed, je wil soms ook een beetje profwielrennertje spelen.
Geen gratis reclame
Daarom (en omdat ik me nog weleens laat verleiden tot idioot lange wieleruitdagingen, zoals de Mount Everest aan hoogtemeters in één dag, maar dan in Zwitserland) ligt mijn kast vol met veel te dure repen, gelletjes en poedertjes.
Sinds kort ligt daar een product waar ik razend enthousiast over ben: Beta Fuel Energy Chews van Science in Sport. Voor ik verder uitweid over deze gekke glibberstaaf eerst nog even deze disclaimer: SiS betaalt me niet voor dit stukje proza – al zou ik geen nee zegen tegen een jaarvoorraad glibberstaven, want zoals ik al memoreerde, het is duur genoeg…
(Ik kreeg als eens zo’n prachtige veldrij-eend van X2O-badkamers omdat ik mijn liefde had betuigd aan zo’n gele rakker in een andere column, dus SiS, jullie weten wat je te doen staat… het adres van de redactie is Gotenburgweg 48, 9723 TM, Groningen.)
In elkaar geprakte Nemo
Goed, na deze bedelactie, subtiel verpakt als disclaimer, is het tijd voor wat duiding over de gekke glibberstaaf die ze bij SiS om onbegrijpelijke redenen niet die gouden marketingnaam gegeven hebben, maar het veel te zakelijke Beta Fuel Energy Chews.
Want een glibberstaaf is het. De smaak orange ziet er een beetje uit als filmvis Nemo die je in zo’n autoprakmachine doet, waardoor er een compact pakketje oranje ontstaat.
Tekst gaat door onder de afbeelding van de glibberstaaf
Als je deze staaf van z’n verpakking ontdoet op de fiets, heb je een soort plakkerig rubberachtig ding in je handen, dat vervaarlijk van links naar rechts zwiept in je handen.
Het is geen reep, het is geen gelletje. Ze smaken als winegums, maar dan van het soort die je nét niet voor je plezier eet. Vies is de glibberstaaf allerminst, maar hij zal ook niet zo snel bij de Jamin in de schappen liggen.
Dat hoeft ook niet, want hij is er om hard van te gaan fietsen. En dat laat-ie je doen! Recent had ik het in m’n bol gehaald om een gravelrit van 200 kilometer door Drenthe te gaan rijden. Dat gebeurde deels in de regen en na een uur of vijf was het beste er wel even af.
Ik voelde in m’n achterzakje en vond de staaf, glibberde ‘m zo m’n slokdarm in en echt waar: tien minuten later voelde ik me herboren.
Tekst gaat verder onder de advertentie
Écht geen gratis reclamestunt
Nu lijkt deze column één grote gratis reclamestunt voor SiS, maar dat is het echt niet. Ik wilde over de gekke glibberstaaf schrijven omdat ik het a) heel leuk vind om zo vaak mogelijk het woord glibberstaaf in een stukje te verwerken (zeven keer) en b), de belangrijkste reden, het zo wonderlijk vind dat je een in elkaar geprakte Nemo in je mond kunt stoppen en je opeens weer als een raket gaat.
Komt het echt door de ingewikkelde termen als ‘dual source’ en de ’46 gram carbohydrates’ die op de verpakking staat, of is het toch ook deels een placebo-effect?
SiS zal ongetwijfeld het laatste beweren, en ik ga ze niet tegenspreken – zeker niet als ze dat adres eerder in dit stukje goed onthouden, hint hint – maar toch, zo’n klein glibberstaafje (acht keer) en in één keer weer zóveel energie: dat noem ik geen marginal gains meer.