Column | Ik gooide het roer helemaal om voor mijn Giro-pooltje: dit is mijn nieuwe, revolutionaire selectiemethode...

Meedoen aan wielerspelletjes begon me steeds meer tegen te staan. Hele dagen was ik bezig met het samenstellen van een uitgebalanceerd team, en op dag één lagen er steevast minstens drie op de grond bij de eerste grote valpartij.

De spelletjes ontnamen me ook het plezier in naar wielrennen kijken. Ik lag niet meer lekker ontspannen te genieten van mijn lievelingssport, maar zat telkens spichtig naar het beeldscherm te koekeloeren of mijn mannetjes niet de slag gemist hadden en nog wel in de voorste groep zaten, en/of ze niet op het punt van lossen stonden.

Het roer om

Het roer moest om. Niet op zo'n revolutionaire wijze als een keurige boekhouder en kapster uit Zoetermeer die in Ik Vetrek hun biezen pakken om een B&B in midden-Frankrijk te beginnen dat zich toelegt op het bakken van tantrataarten of iets dergelijks, maar toch, het roer moest om.

Ik wilde weer van wielrennen genieten zoals het bedoeld is. Gewoon kijken en het laten gebeuren. Er is geen sport die daar beter voor geschikt is dan de wielersport. Wielersport ontvouwt zich. Er is geen stramien. Het is niet te voorspellen. Je moet je er aan overgeven.

En dat gaat niet als je steeds met de 20 punten die een negende plaats van Andrea Vendrame je op gaat leveren in je hoofd zit.

Totaal andere selectiemethode

Ik besloot nog wel aan de wielerspelletjes mee te blijven doen, maar het met mijn selectiemethode over een compleet andere boeg te gooien. Waarschijnlijk gaat deze methode me bijzonder weinig punten opleveren, maar ik vind het wel een methode die bij wielrennen past.

In het wielrennen gaat het namelijk wat mij betreft toch ook om de randzaken en de mooie verhalen bij de sport. Die wielerromantiek breng ik nu ook naar de wielerspelletjes toe. Met ingang van deze Giro bestaan mijn teams uit de acht mooiste namen die ik op de deelnemerslijst tegenkom op de startlijst.

Plowright kopman

De absolute kopman van mijn ploeg is deze editie Jensen Plowright. De Australiër van Alpecin-Deceuninck doet mee onder zijn ook wel mooie koersnaam Plowright, maar is op Strava Mr. Bang Ding Plow - hij probeerde dat geheim te houden, maar dat mislukte. Mijn humor, dus mijn kopman.

Daarnaast verdient ook Marco Frigo zijn plekje dubbel en dwars. De zoon van oud-renner Dario z'n familienaam betekent namelijk in het Italiaans - en ik geloof zelfs dat Vlamingen 'm zo noemen - koelkast. Marco Koelkast dus. Heel mooi.

Zambanini betekent - volgens Google Translate - helemaal niks. Maar ik vind het wel een prachtige naam, en dus is ook Edoardo Zambanini van Bahrain Victorious erbij. Zeg het maar 's hardop met je meest Italiaanse accent. Heerlijk toch?

Een Bask is ook altijd leuk erbij. Mijn keuze valt op Jon Barrenetxea van Movistar. Ik hou van de x'en die Basken bijna altijd in hun naam hebben. Het hoeft niet altijd moeilijk. Luke Plapp. Schitterend. Nummer vijf van mijn team.

De zesde plek is voor zijn teamgenoot bij Jayco-Alula Paul Double. Na twee van die rechttoe-rechtaan-namen die op de een of andere manier op mijn lachspieren werken is het weer tijd voor zo'n fraaie Italiaanse: Enrico Zanoncello van VF Group-Bardiani CSF-Faizané (over namen gesproken... ehh interessante teamnaam).

De laatste plek is voor Marco Brenner. Bij het horen van zijn naam moet ik altijd aan Henk Wijngaard denken en ik neem aan dat ik niet hoef uit te leggen waarom dat een pré is.