Johan van der Velde over Gavia-sneeuwavontuur: 'Ik was op dat moment een ellendig hoopje mens'

67 jaar is hij inmiddels. Johan van der velde, beter bekend als l’Uomo di Gavia. Het is 5 juni 1988 als een supersterke Van der Velde in de verregende etappe naar Bormio op de Gavia wegspringt bij zijn medevluchters. Hoewel de restanten van het peloton achter hem groen zien van ellende, veroorzaakt door de kou en de regen, ziet Johan zijn kans schoon.

Onderkoeld

Zonder regenjackje, arm- of beenwarmers, handschoenen en mutsje rijdt Van der Velde op de desolate Gavia naar boven. De eerste haarspeldbochten zijn achter de rug en de beruchte tunnel doemt op. De regen gaat langzamerhand over in sneeuw en naarmate de top dichterbij gaat Van der Velde dromen...

We gaan met Van der Velde 36 jaar terug in de tijd. "Ja, ik had er echt zin in die dag. Het was bewolkt toen ik ’s ochtends naar buiten keek in Chiesa in Valmalenco. Het was droog toen we startten, maar bergop begon het al snel een beetje te regenen. Er was een kopgroepje voorop en ik werd wat overmoedig want ik zat met overschot rond te fietsen."

"Dus ik demarreerde, passeerde alle koplopers en voelde me supersterk. Maar het weer werd alleen maar slechter. Ik had geen armstukken aan, geen jack en geen petje op. Met de sneeuw op de kop reed ik daar die Gavia op. Ik kwam als eerste boven en ik was er zeker van dat ik de rit ging winnen."

"Misschien was ik op dat moment al wel een beetje onderkoeld, maar daar had ik op dat moment door de adrenaline nog geen last van. Ik reed in een soort waas naar die top toe. De weg was helemaal besneeuwd en er schijnt ergens een masseur te hebben gestaan met een jackje voor mij, maar die heb ik nooit zien staan."

"Toen ik een kilometer of twee verder was in de afdaling naar Bormio kreeg ik het toch wel zo verschrikkelijk koud dat ik moest stoppen. Van de wedstrijdleider kreeg ik nog een jackje, een petje en wat handschoenen overhandigd, maar ondertussen stond ik al een paar minuten stil en kwamen Hampsten en Breukink me voorbij."

Peter Winnen

Peter Winnen reed die etappe ook en reed Van der Velde voorbij in de afdaling en beschreef de situatie: ‘Als Johan nog twee kilometer per uur reed was het al hard’.

Van der Velde reageert: "Ik heb hem nooit gezien, maar ik was op dat moment ook een ellendig hoopje mens. We zijn in een busje gestapt bij iemand en zijn met heel wat renners naar het dal gereden. Ik wilde eigenlijk niet verder rijden want het was valsspelen in mijn ogen."

"Maar ik heb dat jaar toch nog die puntentrui naar de streep gebracht. Kapot was ik niet echt hoor maar als je bevangen bent door de kou is er geen redding meer mogelijk. Ik zat te schudden op mijn fiets en ik kon ook niet meer remmen. Er was dus geen enkele mogelijkheid om verder te fietsen. Dan zou ik mezelf echt in gevaar hebben gebracht.”

Terug naar de Gavia (weer met sneeuw)

“De Gavia is een intimiderende beklimming. Als het regent ziet het er duister en grauw uit. Ik ben er nog eens teruggeweest met Wilfried de Jong en Erik Breukink. Wilfried maakte toen een documentaire waarin we die bewuste dag gingen naspelen. Het was in het najaar zodat we de weersomstandigheden zo goed mogelijk konden imiteren."

"We reden die col en halverwege was ie afgesloten omdat de weg vol lag met sneeuw. Wilfried was helemaal gelukkig want dat was natuurlijk perfect voor de reconstructie. Waarschijnlijk was dat de laatste keer Gavia voor mij."