Roxane Knetemann: 'Ik had vooral mijn moeder nog zoveel meer tijd met mijn vader gegund'

Onze superdikke Tourspecial ligt in de winkel. En deze editie is extra speciaal, want niemand minder dan Roxane Knetemann is onze gasthoofdredactrice. Samen met haar presenteren we vol trots uiteraard alles wat je moet weten over het parkoers. De gids staat ook boordenvol met interviews en reportages met/over iedereen die ertoe doet in de Tour de France (Femmes).

Last but not least spraken we ook met Roxane zelf. Hieronder lees je alvast een fragment uit dat interview, over haar beroemde wielervader, die helaas veel te vroeg overleed.De hele 212 (!) tellende Tourgids bestel je hier!

De naam Knetemann is beroemd in de wielerwereld. Vind je het vervelend om altijd over jouw vader Gerrie te moeten praten in interviews?

"Nee. Toch denk ik in bepaalde interviews weleens dat ik liever zou praten over mijn eigen ambities dan over mijn band met m’n vader. Op een gegeven moment is dat verhaal ook wel verteld denk ik dan. Alleen kun je het niet los zien van mij. Dat we het over hem hebben, betekent ook dat er nog aan hem gedacht wordt. Niet dat dat per se moet. Alleen het voelt wel als een eer voor mijn vader."

Bijna 20 jaar geleden overleed Gerrie. Hoe houd je hem in herinnering?

“Ik besef wel dat het alweer een hele tijd geleden is. Wim (Stroetinga, Knetemanns vriend, red.) heeft nog wel gezien dat ik erg verdrietig was om het overlijden van mijn vader. Daar moest hij ook mee leren omgaan. Veel mensen zien dat niet aan mij, maar eigenlijk houd ik veel gevoelens voor mezelf."

"Ik houd er ook niet van om anderen daarmee op te zadelen. Ik houd vaak een muurtje op en die wil ik niet altijd omlaag trekken. Natuurlijk had ik liever gezien dat hij er nog was, maar uiteindelijk heeft het me ook heel veel gebracht."

Lijk je veel op je vader?

"Ik denk het wel. Maar hoe langer hij weg is, hoe meer dingen je ook vergeet. Dat had ik nooit gedacht. Ik heb er wel over gelezen en mensen zeggen ook dat overledenen een vage herinnering worden. Dat kan nooit dacht ik toen ik dat las. Toch blijkt het te kloppen."

"Toen hij nog leefde, vierden we zijn verjaardag nooit. Pas toen hij was overleden vierden we zijn verjaardag op zes maart uitgebreid. Dit jaar dacht ik op zes maart plotseling: shit, het is zijn verjaardag. Dus die dingen veranderen ook. Hij heeft nu een heel andere plek in mijn leven. Ik had vooral mijn moeder nog zoveel meer tijd met mijn vader gegund."