Thijs Zonneveld na olympisch optreden Van der Poel: 'Hoorde dat hij niet normaal hard ging op Montmartre, maar achteraf had hij beter gewacht'

Op dat moment waren Nederland en ook België en Denemarken in de verdrukking geraakt door een sterke kopgroep. De eerste keer Montmartre lieten de absolute topfavorieten zich zien. Mathieu van der Poel ging vol (al zat hij naar eigen zeggen nog niet helemaal in het rood) aan en kreeg één renner mee: Wout van Aert.

Even later kwamen Matteo Jorgenson, Toms Skujins en Julian Alaphilippe terug. En nog belangrijker: ze hadden meteen een flink gat geslagen. "Het was een van de twee sleutelpunten in de finale", aldus analist Thijs Zonneveld in de podcast Hallo Parijs.

"Van der Poel had daar twee keuzes: wacht ik omdat België en Denemarken de slag ook hebben gemist? Of ga ik? Hij gaat. Wat hij op Montmartre deed, zo hoorde ik van drie verschillende renners, sloeg nergens op. Hoe hard hij daar opreed. Hij heeft er een heel peloton de stuipen op het lijf gejaagd. Er was er eentje die op hangen en wurgen meekon: Wout van Aert."

Van der Poel wilde de oversteek maken naar de omvangrijke groep die zich eerder had afgescheiden van het peloton. "Hij zei zelf ook dat hij dacht dat het klaar was, maar op het volgende klimmetje staken van achter Skjelmose en Pedersen over. En op dat moment verliest hij de koers. Hij nam initiatief, wat hij vaak doet, maar dat maakt je ook kwetsbaar."

"Als je team niet sterk genoeg is om een volgende aanval te counteren, dan ben je meteen de lul. Het was ook meteen klaar toen Evenepoel ging. Ik weet niet wat hij erna nog had moeten doen. De tweede keer Montmartre was het kalf al verdronken."

Wout van Aert

Gegokt en verloren dus. "Het is echt achteraf, maar Van Baarle had het er ook over. Had even gewacht die eerste keer. De aanval was ook niet besproken, want het was een ingeving om te gaan. Maar dat is ook hoe hij koerst. Hij ziet het wel in de koers. Hij voelt zelf het goede moment aan. Dat gaat vaak goed, maar soms ook niet."

Wat Zonneveld wel opviel, is dat Wout van Aert meehielp met Van der Poel in de achtervolging. "Ik kan me voorstellen dat Van Aert dacht: ik rijd niet mee. Voor België was de situatie op dat moment niet goed. België had dan één man op vijftien gehad als ze waren overgestoken. Waarom zou hij meerijden? Dat deed hij wel."

"Toch heb je bij Van Aert vaak het idee dat het net de passief en verdedigend is. Dit is precies wat gebeurde in Wollongong. Dan gaat die kleine van achter en zit hij weer klem. Ik snap dat je dan niet blij bent. Hij rijdt voor zijn land, maar hij is ook zo goed dat hij voor zichzelf rijdt."