Gehavende Tadej Pogacar wint opnieuw Strade Bianche, maar het bleef langer spannend: 'Ik maakte me wel even zorgen'

Het parkoers van Strade Bianche was dit jaar zwaarder dan ooit. Eenzelfde scenario als vorig jaar lag daarom in de lijn der verwachtingen - toen won Tadej Pogacar met een solo van ruim 80 kilometer. Echter, Tom Pidcock bood kranig weerstand.

Pidcock verrast op Monte Sante Marie

UAE Team Emirates XRG was natuurlijk de aangewezen ploeg om de koers in handen de nemen. Dat deed het ook met verve. Nog voor sleutelstrook Monte Sante Marie was het peloton al flink uitgedund. Op de beruchte gravelsectie ging het tempo vervolgens nóg verder de hoogte in.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Isaac Del Toro en Tim Wellens deden een lead-out zoals we wel vaker zien van de mannen van UAE. Vervolgens was het woord aan kopman Pogacar. Althans, daar gingen we vanuit. Pidcock speelde namelijk op de verrassing door als eerste een aanval te plaatsen.

Pogacar zat meteen op zijn wiel, ging in de tegenaanval, maar Pidcock overleefde de counter van de wereldkampioen. Een sterk staaltje van de Brit (klik hier voor de beelden). De twee trokken er samen op uit en namen Connor Swift (INEOS Grenadiers) op hun bagagedrager mee. Hij was de laatst overgebleven vluchter.

Pogacar valt, komt terug en rijdt weg

Met z'n drieën gingen ze verder en maakten we ons op voor de dubbele lus Colle Pinzuto en Le Tolfe. Totdat het plots mis ging. In een afdaling schatte Pogacar een bocht compleet verkeerd in. Hij viel op zijn linkerzij, vloog van de weg en kwam op zijn rechterzij in de berm terecht.

Flink bebloed vervolgde de Sloveen zijn weg. Op de Colle Pinzuto sloot hij weer aan bij Pidcock, die even de benen stilhield. Het betekende wel het einde van het sprookje van Swift, die Pogacar moest laten gaan in zijn achtervolging. Een ronde later, opnieuw op de Pinzuto, besloot Pogacar dat het spel uit was. Hij knalde de grindweg op en kraakte Pidcock. Over en uit, koers gedaan.

Pidcock kwam uiteindelijk als nummer twee over de finish, op bijna anderhalve minuut. Pogacars ploegmaat Wellens kon lang profiteren en zette dat om in een knappe derde plaats, vóór een sterke Ben Healy en Pello Bilbao.

'Ik begin de pijn te voelen'

Pogacar won dus voor de derde keer in zijn carrière Strade Bianche. Hij is de eerste renner ooit die als wereldkampioen de Italiaanse WorldTour-koers won. Bovendien is hij de eerste die Strade Bianche twee keer op rij wint. Genoeg reden tot blijdschap. Echter, toen Pogacar achteraf voor de camera's verscheen, had hij vooral veel pijn.

"Nu verdwijnt de adrenaline en begin ik de pijn te voelen", zei hij over zijn gehavende lichaam door de val eerder in koers. "Het is niet de beste manier om een wedstrijd te winnen, maar een zege is een zege. Hopelijk is het niet erger dan het lijkt", zei hij over de val waar hij een simpele verklaring voor had. "Ik denk dat ik te snel ging."

"Ik ken deze wegen op m'n duimpje, maar soms maak je een verkeerde inschatting. Shit happens. Ik maakte me erna wel even zorgen, want als je valt vraagt dat altijd iets van je lichaam. Ik moest ook van fiets wisselen. Maar gelukkig had ik nog genoeg in me om het af te maken", aldus Pogacar.