Column | Tibor Del Grosso en de stier die hem wreed opslokte 

De eerste beelden die ik zag van de eerste rit in de Ronde van Catalonië waren die van een finishstraat waarin de regendruppels zo hard naar beneden vielen dat ze na aanraking met de grond weer terug de hemel in leken te stuiteren. Het was, kortom, niet echt heel lekker weer. Maar dat bleek Tibor Del Grosso-weer te zijn.

Del Grosso niet Wim Hof op twee wielen

Niet omdat hij een nieuwe Mads Pedersen is, die bij slecht weer uit een ander krachtenarsenaal lijkt te kunnen putten. Tibor Del Grosso is niet de nieuwe Wim Hof op een fiets. Hij kan wél heel goed sturen. En dat komt van pas in de glibberige afdaling met heel veel bochten die in de finale van de openingsrit in Catalonië lag.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

De andere renners leken giraffeveulens die hun eerste pasjes maakten, of niet zo heel succsvolle deelnemers aan het nieuwe Te Land Ter Zee En In De Lucht-onderdeel: Pielen Op Twee Wielen. Del Grosso reed naar beneden zoals hij altijd op de fiets lijkt te zitten: alsof hij bezig is aan een koffierondje op zondagochtend.

Gele Stier

Hij was los. Ik keek eerst nog met een half oog, maar nu, in de laatste kilometers was ik opeens in opperste staat van paraatheid. Een Nederlander die niet Mathieu van der Poel heet aan kop in een WorldTour-wedstrijd, dat is deze dagen een zeldzaamheid. Die Nederlander groeide ook nog eens op in hetzelfde dorp als ik: Eelde-Paterswolde.

Ik ging staan voor mijn tv en riep 'hup' of iets in die trant. M'n vriendin kwam erbij staan. Ze heeft niet zoveel met wielrennen, maar was al gauw ook in alle staten.

Het was namelijk spannend. Achter Del Grosso kwam een grote gele stier aandenderen zoals we dat alleen kennen uit Pamplona. Voor Del Grosso lag een oplopende straat met aan het einde daarvan de finishboog.

Wrede bedoening

Normaal gesproken ben ik voor de stier in Spanje, als die het opneemt tegen een mens. Stierenvechten is een wrede bedoening. De climax van deze etappe werd dat ook.

De gele stier, stiekem een jonge Brit die als hij niet op de fiets zit spinazie eet en gewichten optilt, denderde door. Op 300 meter van de streep lag Del Grosso nog 100 meter voor. Normaal gesproken kun je dan nog eens je truitje dichtritsen en een mooi juichgebaar verzinnen. Maar als er een stier die de naam Matthew Brennan heeft achter je aan zit dan loopt het anders af. Met het vierletterwoord fuck om precies te zijn.

Vandaag is het in de Ronde van Catalonië waarschijnlijk aan de sprinters. Het peloton krijgt een 177 kilometer lange etappe voorgeschoteld met in het midden twee beklimmingen. Daarna is het redelijk vlak. Opnieuw een kans voor de gele stier Matthew Brennan dus.