Column | Hoe heeft het wielrennen jarenlang zonder gekund: de champagneflescamera

Wielrennen was jarenlang een oerconservatieve sport. 's ochtends een steak en een schaal pasta met ketchup en fietsen maar. Het waren simpeler tijden. Vrij naar de bekende uitspraak van Gary Lineker over voetbal en Duitsers: men fietste van A naar B en aan het einde won Eddy Merckx.

Wielrennen totaal andere sport geworden

Dat laatste is eigenlijk nog niet heel erg veranderd. Men fietst nog steeds van A naar B. Soms van A naar B-B-B - niet omdat Caroline van der Plas zich ermee bemoeit, maar omdat er een lokale ronde in het parkoers zit en de finishplaats dus wat vaker wordt aangedaan. Aan het einde wint nu niet Eddy Merckx, maar Tadej Pogacar. Of als die niet wint, Mathieu van der Poel.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Maar voor het overige is alles veranderd. Vooral de afgelopen vijf jaar. Op het gebied van training, materiaal en voeding is wielrennen een totaal andere sport geworden.

Fietsen, met name die waarop tijdritten worden gereden, zien eruit als objecten waarmee Qorki Kep, bewoner van Saturnus, een overtocht naar aarde zou overwegen. De renners zelf lijken met hun idiote maar o zo aerodynamische helmen ook op buitenaardse wezens.

Hele kleuterklas ADHD

De steak en bak met pasta zijn ingeruild voor een uitgebalanceerd dieet met alle voedingsstoffen denkbaar. Tot op de gram afgewogen. Om niet te veel, maar vooral ook niet te weinig naar binnen te krijgen. Tijdens wedstrijden eet een renner nu een hoeveelheid suiker waarmee je een hele kleuterklas een dag lang ADHD kunt bezorgen.

De trainingen van wielrenners zijn zo mogelijk nog wetenschappelijker verantwoord dan hun voeding. Iedere pedaalslag wordt na afloop geanalyseerd door een trainer. Elke watt die een renner levert in aanloop naar het grote doel is van tevoren uitgedokterd. Zonder hoogtestage doe je niet meer mee.

Knullige wielrennen

Wielrennen is niet meer die lieve, maar toch wat knullige sport van welleer, kortom. Nou ja, op het gebied van voornoemde zaken dan, waar de sport Koning Voetbal zelfs de pas afsnijdt - noem mij een voetballer die z'n eten afweegt, en ik eet 20 frikandellen op binnen 5 minuten.

Maar wielrennen wil ook mee in de vaart der volkeren op commercieel gebied. En daarin is wielrennen toch nog altijd die wat knullige sport van jaren geleden. Men probeert van alles. Misschien herinner je je nog die gekke Formule 1-start van jaren geleden in ene Tour-etappe.

UCI, ASO, de ploegen en andere stakeholders gaan bijna continu rollebollend over straat over hoe ze zoveel mogelijk geld aan wielrennen kunnen verdienen. De Saoedische oliedollars doen zelfs hun intrede binnenkort met het vehikel ONE Cycling, een nieuwe wielercompetitie.

Leuk bedacht allemaal, maar tijdens de huldiging van de Ronde van Vlaanderen zag ik dat ze bij organisator Flanders Classics het gouden ei heeft bedacht. Tadej Pogacar ontkurkte zijn fles champagne op het podium, zette hem aan zijn mond en wat zag ik: een champagneflescameraatje op de fles.

Kun je nog tien drones de lucht in sturen voor de meest fantastische beelden van de Oude Kwaremont, dit is wat we willen zien! De adamsappel van Pogacar die van klokklokklok doet. Een wazig en schuddend beeld erbij van een fles die van de mond weer naar de grond gaat. De toekomst van de koers is verzekerd!