Column | Hopelijk duurt het nog heel lang voordat Pogacar Sanremo en Roubaix wint

De magie van de duels tussen Tadej Pogacar en Mathieu van der Poel valt amper in woorden uit te drukken. Hetgeen we in Milaan-Sanremo, de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix voorgeschoteld kregen overtrof onze stoutste dromen. Het was puur genot, maar onwaarschijnlijk tegelijk. Wat we dit voorjaar allemaal hebben gezien, hielden we jaren geleden niet voor mogelijk.

Chris Froome

We gaan voor de gelegenheid acht jaar terug in de tijd, naar Milaan-Sanremo 2017. Na drie saaie sprint-edities zorgden Peter Sagan, Michal Kwiatkowski en Julian Alaphilippe voor groots spektakel door op de Poggio weg te rijden en weg te blijven. De Pool won een zinderende millimetersprint. De wielerwereld was euforisch, want het geloof in spannende La Primavera-finales was terug.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Dat scenario was iets waar wij wielerfans destijds alleen maar stilletjes van durfden te dromen. We voelden ons gezegend dat het uitkwam. Maar had je me toen verteld dat het podium al op de Cipressa weg had kunnen rijden, dan had ik je pardoes, in je gezicht, keihard uitgelachen. En ik ben geeneens een onaardig persoon.

Maar ik had me pas echt zorgen gemaakt als je ook nog zou stellen dat de regerend Tourwinnaar - dat was Chris Froome destijds - één van die mannen op het podium ging zijn. En dat diezelfde Chris Froome een paar weken later de de Ronde van Vlaanderen zou winnen en tweede ging worden in Parijs-Roubaix. Dat idee, dat bestond gewoonweg niet.

Buitenaards

Om maar te duiden hoe bijzonder het is wat Tadej Pogacar anno 2025 allemaal uit z'n benen schudt. We lijken het alweer bijna normaal te vinden dat hij én de Tour, én de Giro, én Luik, én de Ronde, én Lombardije én het WK wint. En dat hij alles geeft om ook die laatste twee monumenten op zijn naam te schrijven. Maar normaal is het verre van. Wat Pogacar tentoonspreidt is buitenaards.

Voor wie er nog aan twijfelde bewees hij zondag in de Hel dat hij werkelijk op alle terreinen kan winnen. Valt hij niet en blijft hij eraan hangen bij Mathieu van der Poel, dan kan hij zomaar profiteren van de lekke band van de Nederlander op Carrefour de l'Arbre. Maar gelukkig gebeurde dat niet. En dat bedoel ik niet vanuit Nederlands oogpunt, maar voor de wielersport an sich.

Kijk, als Pogacar meedoet aan Luik-Bastenaken-Luik, een WK voor klimmers, de Ronde van Lombardije en zelfs de Ronde van Vlaanderen, dan is de winnaar bij voorbaat eigenlijk al bekend. Maar Milaan-Sanremo en Parijs-Roubaix zijn voor hem veel moeilijker om naar zijn hand te zetten - mede door de enorme klasse van Mathieu van der Poel.

Gekke fratsen

En toch gaat Pogacar de uitdaging aan. In Sanremo nu al een paar jaar op rij en in Roubaix nu voor het eerst. En keer op keer haalt hij de gekste capriolen uit om een gooi te doen naar de zege. Dat leidde tot een memorabele finale in La Primavera en tot het feit dat hij als lichtgewicht met bravoure de kop nam in het Bos van Wallers en meerdere kasseistroken daarna.

Zijn acties hebben hem nog niet aan winst geholpen, maar het zorgt steevast voor prachtige finales. Het afmatten van zijn concurrenten is de enige manier voor Pogacar om te winnen in Sanremo en Roubaix, dus hij zal het moeten hebben van zijn strapatsen. Bovendien is hij er enorm op gebrand. Hij wil perse Milaan-Sanremo en Parijs-Roubaix winnen. En gelijk heeft 'ie, want al de rest heeft hij al binnen.

Het is voor ons wielerfans dus hopen dat het Pogacar voorlopig niet lukt om Sanremo en Roubaix te winnen, maar dat hij het wel ieder jaar opnieuw probeert. Dan zal hij jaar in jaar uit gekke fratsen uit moeten halen, voor nieuwe verrassingen moeten zorgen en steeds extremere alles-of-niets pogingen doen. Ik kijk nu al uit naar volgend voorjaar!