Column | Het is moeilijk om van Remco Evenepoel te houden (maar toch doe ik het een beetje)

Toen Remco Evenepoel net begon met het winnen van koersen, het was begin augustus van 2020, in de Ronde van Burgos, introduceerde hij De Remco. Z'n eigen juichgebaar. Hij deed iets met een hand die over een schouder veegde. Na afloop van de koers zei hij dat het 't zegegebaar was 'waaraan hij had gewerkt'.

Evenepoel een enigma

Van De Remco hebben we nadien weinig meer gehoord, van Remco Evenepoel des te meer. Op de fiets, maar ook ernaast. Wat-ie op de fiets allemaal kan, dat staat buiten kijf. Als hij juichgebaar De Remco wel had voortgezet, dan had hij het inmiddels tot in de kleinste details onder de knie.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Naast de fiets is Remco Evenepoel voor mij een beetje een enigma. Toen hij net met dat juichgebaar kwam aanzetten, dacht ik: 'Ah nee hè, wat een naar mannetje. Laat 'm maar weer gaan voetballen. Daar past dat soort gedoe beter.'

Dat denk ik inmiddels niet meer. Wat ik wel denk? Tsja, dat is een goede vraag aan mezelf. Ik denk ten eerste dat Remco Evenepoel in Nederland niet heel erg geliefd is. Als ik het met vrienden die de wielersport volgen over hem heb, dan is arrogant een term die nogal eens valt - best ironisch, want normaal gesproken zijn het toch de Belgen die Nederlanders verwijten arrogant te zijn.

(Het doet ook meteen de vraag rijzen: hoe populair is Remco Evenepoel eigenlijk in België zelf. Ik kan me toch maar moeilijk voorstellen dat ze er écht van hem houden. Ik krijg sterk de indruk dat Wout van Aert, die veel minder koersen wint, de populariteitswedstrijd van Evenepoel wél wint.)

Arrogantie?

Ik snap die gevoelens bij mijn vrienden en de niet onvoorwaardelijke liefde van zijn landgenoten die ik meen te bespeuren. Het is moeilijk om van Remco Evenepoel te houden. Zeker als je hem vergelijkt met de andere wereldtoppers. Tadej Pogacar heeft de lach aan z'n kont hangen, Mathieu van der Poel is de vriendelijkheid zelve en altijd eerlijk - al kan niet iedereen in België dat waarderen...

Remco Evenepoel heeft 'een randje'. Dat kun je arrogantie noemen maar je zou je het ook eigenzinnigheid of uitgesprokenheid kunnen noemen. En dat zijn aspecten die ik nu juist net wél waardeer in een sporter. Vooral tegenwoordig zijn bekende sporters vaak eenheidsworsten (sorry Johan Derksen, ik leen dat woord even van je) die niets meer durven te zeggen in de media. Saaaaaaaaaaaaaai.

Bekijk ook

Remco Evenepoel rekent af met Ruben Van Gucht na uitspraken over familie van vrouw: 'Dat zegt meer over jouw beperkte wereldbeeld dan over de realiteit' | Wieler Revue

Remco Evenepoel reageert op uitspraken van Sporza-wielerjournalist Ruben Van Gucht over de familie van zijn vrouw Oumi. Het gaat er heftig aan toe. 

Nippen van herstelshake en door

En saai is Remco Evenepoel allerminst. Ook in de rel van nu met Sporza-journalist Ruben Van Gucht is Remco weer op z'n Remco's. De uitlatingen van Van Gucht zijn natuurlijk een journalist onwaardig, omdat ze A) op geruchten zijn gebaseerd en B) niet echt relevant zijn, mochten ze wel op de waarheid berusten.

Iedere andere wielrenner had vermoedelijk nog eens van de herstelshake genipt en het maar laten passeren. Niet wrijven in een vlek (en dit was nog niet eens een vlek). Maar dat is buiten het temperament van Remco Evenepoel gerekend - ook dat temperament valt volgens mij onder wat anderen arrogant noemen.

Iedere communicatieadviseur of mediatrainer had het hem afgeraden om met zo'n statement te komen als waar Evenepoel mee kwam. Dat-ie er toch mee kwam, is precies de reden dat ik van Remco Evenepoel hou. Blijf eigenzinnig, blijf uitgesproken, of desnoods arrogant. Ik vermaak me er prima mee.