/https%3A%2F%2Fcdn.pijper.io%2F2025%2F05%2FHYFzo0C4b0lLmL1747229173.jpg)
Vanwege een bericht op deze site over het mountainbikeprogramma van Mathieu van der Poel - nou ja, programma is een groot woord voor de ene wedstrijd die hij tot de Tour de France rijdt... - zocht ik eerder deze week naar een foto van Mathieu van der Poel, je raadt het nooit, op een mountainbike.
Salto mortale
Die zijn er niet zo heel veel in de beeldbanken waar wij gebruik van maken. De afgelopen jaren liet hij de MTB voornamelijk links liggen. En dus kwam ik de foto's uit Tokio tegen, waar hij in 2021 deelnam aan de Olympische Spelen.
Ook daarop zat hij eigenlijk niet op een mountainbike. Hij zweefde er een beetje voor, met de handen los van het stuur. Mathieu van der Poel kon ieder moment te pletter vallen.
Ik schrok toen ik de foto weer zag. Het verhaal van Het Balkje kennen we natuurlijk allemaal nog wel, maar dat die voor zo'n salto mortale zorgde was me alweer ontschoten. Toen ik het live zag gebeuren, zag ik, medaillespiegelgeil als ik was, vooral een Nederlandse gouden medaille in rook opgaan. Maar nu keek ik er met andere ogen naar.
Zonder acht jaar geneeskunde
Iemand die zo in de lucht hangt, te pletter lijkt te vallen, kan er heel wat slechter vanaf komen dan Van der Poel uiteindelijk deed. De rugklachten die hij wat later kreeg, durf ik ook zonder er acht jaar geneeskunde voor te hebben gestudeerd wel aan deze salto mortale toe te schrijven. Dat was ook niet leuk, maar als je dit zo ziet, was een dwarsleasie ook niet ondenkbaar geweest.
Men zegt weleens dat Mathieu van der Poel nooit valt en nooit wat heeft - in tegenstelling tot de man die voor altijd in één adem genoemd wordt met hem - Wout van Aert. Nou, als je dit 'nooit vallen' noemt, dan heeft Johan Derksen geen snor, is de UCI een capabele organisatie en wint Jan Maas de Giro.
- Proshots