Column | De massasprint op de Champs-Elysées is de Mark Rutte van de Tour de France: we gaan hem straks nog missen ook

Het hoge woord is eruit: de beklimming van de Montmartre wordt dit jaar toegevoegd aan de slotrit van de Tour de France. En wel drie keer. Waarschijnlijk een eindje voor de finish, maar het brengt heel wat teweeg in de wielerwereld. Logisch ook, want het is nogal een verandering.

Van Evenepoel tot Zonneveld

Remco Evenepoel liet als eerste zijn ongenoegen blijken. Toen het nieuws nog een gerucht was noemde hij het al een complex verhaal. Hij ziet het niet zitten om aan het einde van de Tour de France nog eens te moeten strijden voor posities - want dat wordt key op de slotdag.

{{ trans('customs.newsletter_signup.responsemsg') }}

{{ trans('customs.buttons.signup') }}

Vul een geldig emailadres in. {{ errors . email[0] }}

Ook ploegleider Tom Steels heeft z'n bedenkingen. “Het sfeertje van 'de Tour is gedaan’ zal er op zondagochtend niet bij zijn", reageert de oud-winnaar van een massasprint op de Champs-Elysées bij Het Nieuwsblad. Daar heeft de Belg een punt, want als ene Mathieu van der Poel of Tadej Pogacar hier iets onderneemt, ligt het hele peloton aan diggelen.

Aan de andere kant is er daarom juist veel enthousiasme. Van bijvoorbeeld Christoph Roodhooft, die met Jasper Philipsen en Mathieu van der Poel nu twee ijzers heeft in de 21e rit. Ook analist Thijs Zonneveld werd heel bij werd van het nieuws. "Het gaat een prachtig einde van de Tour de France worden", zei hij in de podcast In de Waaier.

Geweldige toevoeging!

Ikzelf volg de mening van Zonneveld. Ook mijn hart maakte een sprongetje bij de bevestiging dat de 1 kilometer lange Butte Montmartre - zoals de kasseienklim officieel heet - opgenomen is in het parkoers. Het geklaag over dat wielerwedstrijd altijd de extremen opzoeken met steeds zwaardere parkoersen, is in dit geval zwaar overdreven.

De toevoeging van de klim uit het olympisch parkoers is niet zomaar een steil pukkeltje om de koers nóg zwaarder te maken. Het is een mythische locatie in hartje Parijs, met de welkbekende Rue Lepic vooraf en de wereldberoemde Sacré-Coeur op de top. Het past perfect in het rijtje Arc de Triomph, Le Louvre, Place de la Concorde en Champs-Elysées.

Neem daar de fantastische ervaring van de olympische wegrit bij en je spreekt van een nu al klassieke beklimming! De Butte Montmartre geeft extra cachet aan de slotetappe en de Tour de France an sich. Bovendien is de voorlaatste rit vrij gemakkelijk, waardoor de laatste week helemaal niet te zwaar is. Vergelijk het maar eens met de slotweek van de Giro...

Heimwee

En toch, ondanks mijn enthousiasme voorzie ik nu al heimwee. Want hoe voorspelbaar ook, die massasprint op de Champs-Elysées was toch echt wel bijzonder. Veel boeiender ook dan alle andere sprintetappes in de Tour, want steevast veel aangevallen op het slotcircuit - we zagen Tadej Pogacar er al eens gekke dingen doen.

Maar het werd toch altijd weer sprinten en er gebeurde nooit meer iets voor het algemeen klassement. De traditionele slotetappe verloor daarom per jaar aan populariteit. De schreeuw om verandering werd seeds groter. Collega-redacteur André schreeuwde zelfs letterlijk in z'n column. Die verandering kwam er dan ook - noodgedwongen weliswaar.

Vanwege de Olympische Spelen in Parijs moest de Tour de France op de slotdag uitwijken naar Nice. Het werd een halve klimtijdrit - totaal iets anders. Iedereen blij, zou je denken. Maar nee, verre van! Want hoe mooi de rit tegen de klok ook was uitgetekend, dit was nog veel minder spannend en een veel grotere anti-climax dan de massasprint in Parijs.

Mark Rutte

Het deed terugverlangen naar de bekende beelden. Het champagne-nippen, het sigaren-roken, het dollen, het maken van ieder jaar dezelfde foto's, maar dan met andere winnaars. En dan: die weerzinwekkende massasprint. Om nog maar te zwijgen van het kippenvel-moment voor de renners zelf wanneer zij na drie weken zwoegen de beroemde laan opdraaien.

Wat dat betreft is de massasprint op de Champs-Elysées net als Mark Rutte. Hij was veel te lang onze premier en iedereen keek 'm al jarenlang weg. Maar toen-ie eenmaal opgesodemietert was en we achterbleven met een clubje incompetente roeptoeters en één heks, begonnen we hem toch te missen.

Dus ja, ik ben in m'n nopjes met het nieuws over de Montmartre. En ik hoop van harte dat het een spektakel wordt op de slotdag, maar ik weet nu al dat ik heimwee krijg naar de traditionele finish van de Tour de France. Soms is het ook gewoon fijn als er niets verandert.